«Δεν μπορώ να σου περιγράψω. Ούτε και εγώ ξέρω πόση ώρα τους πήρε να φτάσουν από το λιμάνι της Σαλαμίνας μέχρι το κέντρο. Σε όλη τη διαδρομή υπήρχε μια τεράστια πομπή που τους ακολουθούσε. Μηχανάκια, ποδήλατα, πούλμαν, φορτηγά. Όποιο μεταφορικό μέσο μπορείς να φανταστείς είχε μπει στην πομπή» αποκαλύπτει ο Γιώργος Πέππας, παλαίμαχος τερματοφύλακας του συλλόγου.
Η ίδια ατμόσφαιρα υπήρξε και στο γήπεδο. Υπολογίζεται πως οι συνολικές θεατές ξεπέρασαν τους έξι χιλιάδες. Όπως αποτυπώνεται και στις φωτογραφίες που βρίσκονται στο αρχείο του κ. Μπεγνή, ο κόσμος της Σαλαμίνας είχε φτάσει μια ανάσα από τον αγωνιστικό χώρο για να δει το ματς. Μόνο που δεν επρόκειτο απλά για ένα ματς αλλά για μια ολόκληρη γιορτή.
Χαρακτηριστικό είναι πως πριν από την έναρξη πραγματοποιήθηκε ουσιαστικά ένα μεγάλο πανηγύρι με ντόπιους χορευτές να δίνουν τον ρυθμό, φορώντας τις παραδοσιακές στολές του νησιού. Οι Ολλανδοί έδειχναν να κοιτούν με απορία. Σε κάθε περίπτωση, όμως, το διασκέδαζαν.
Το παιχνίδι ξεκίνησε μερικά λεπτά αργότερα. Η διαφορά των δύο ομάδων, όπως θυμούνται οι ποδοσφαιριστές του Αίαντα, ήταν τεράστια. Ακόμη κι αν από τη βασική ομάδα, εκείνη που είχε κατακτήσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών για τρεις συνεχόμενες χρονιές, αγωνιζόταν μόνο ο Τζόνι Ρεπ.
«Το μόνο τους μειονέκτημα ήταν ότι δεν είχαν αγωνιστεί ποτέ σε χώμα. Παρά μόνο σε χορτάρι. Το αντίθετο δηλαδή με εμάς» λέει γελώντας ο κ. Πέππας. Ήταν τέτοιος ο τρόπος παιχνιδιού, όμως, που κανείς δεν μπορούσε να τους αντιμετωπίσει.
«Ο τρόπος που έκαναν κοντρόλ τη μπάλα, ακόμη και στο χώμα, οι πάσες, οι σέντρες, τα σουτ ήταν το κάτι άλλο. Προσπαθήσαμε να τους κοντράρουμε. Είχαμε και δύο δοκάρια» συμπληρώνει. Μάταια, όμως. Το ματς έληξε με τους Ολλανδούς να κερδίζουν με δύο γκολ. Σκόρερ και στα δύο ήταν ο Τζόνι Ρεπ.
«Και τα δύο τέρματα ήταν από συνδυασμούς μέσα στην περιοχή. Πάσες, πάσες, σουτ με το πλασέ και γκολ. Ούτε σουτ, ούτε απευθείας εκτέλεση φάουλ, ούτε τίποτα. Δεν είδα καν πώς μπήκαν μέσα» προσθέτει.
Αυτό που του έκανε εντύπωση, όμως, ήταν ότι παρά την υπεροχή, κανείς από τους Ολλανδούς ποδοσφαιριστές δεν έδειξε σνομπισμό. «Η συμπεριφορά τους ήταν πραγματικά άψογη. Μας σήκωναν όταν πέφταμε κάτω. Μας έδιναν τα χέρια. Μπορεί να μην καταλαβαινόμασταν μεταξύ μας, αλλά ήταν κύριοι. Τόσο απλοί, όσο οι ποδοσφαιριστές που βρίσκαμε μπροστά μας στη Β’ ΕΘνική» συνεχίζει.
Μετά τη λήξη του ματς, ο πρόεδρος του Αίαντα Σαλαμίνας παραχώρησε ένα μεγάλο γεύμα για τους ποδοσφαιριστές και των συλλόγων. Οι οποίοι, μάλιστα, αντάλλαξαν φανέλες μεταξύ τους. Τα σχέδια και τα σήματα ήταν ακριβώς τα ίδια. Το μόνο που άλλαζε ήταν το μπλε και το κόκκινο.
Οι Ολλανδοί παρέμειναν ακόμη μια μέρα στη Σαλαμίνα, προκειμένου να γυρίσουν στο νησί. Στα πλαίσια της ξενάγησης, οι ποδοσφαιριστές του Άγιαξ επισκέφτηκαν την περιοχή Κανάκια, στην οποία, υποστηρίζεται από αρχαιολόγους ότι, πιθανότατα βρίσκεται το αρχαίο βασίλειο του Αίαντα.
Την επομένη αναχώρησαν για την Ολλανδία. Οι περισσότεροι από τους ποδοσφαιριστές του Άγιαξ που αγωνίστηκαν στο ματς της Σαλαμίνας, κατάφεραν να ανέβουν στην πρώτη ομάδα. Οι αντίστοιχοι του Αίαντα πρωταγωνίστησαν στην πιο λαμπρή περίοδο του συλλόγου, νικώντας ΠΑΣ Γιάννινα (τον Άγιαξ της Ηπείρου), Καλαμάτα και Απόλλωνα Αθηνών.
Κανείς, όπως εξηγεί ο κ. Πέππας, δεν έχει ξεχάσει εκείνο το παιχνίδι ακόμη κι αν έχουν περάσει πενήντα χρόνια. Και πώς άραγε θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά; Δεν τυχαίνει και κάθε μέρα, άλλωστε, να παίζεις στην έδρα σου με τον Άγιαξ.
Υ.Γ. Ο Άγιαξ εξακολουθεί να αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες ομάδες της Ευρώπης, συμμετέχοντας στους ομίλους του Europa League. Ο Αίαντας Σαλαμίνας, από την άλλη, αγωνίζεται στο Α’ Τοπικό του Πειραιά, με πιο πρόσφατη διάκριση τη συμμετοχή στον τελικό του Κυπέλλου της πόλης, που πραγματοποιήθηκε στο Στάδιο «Γεώργιος Καραϊσκάκης». Στις εξέδρες του παραβρέθηκαν περίπου 2 χιλιάδες Σαλαμινιοί. Μερικοί από αυτούς είχαν προλάβει το ματς της 13ης Ιουνίου 1973.
