Μια ακόμα ιδέα που σκαρφίστηκε ο Σκωτσέζος ήταν να κάνει δώρο πριν τον αγώνα στον μεγάλο Αλφρέντο Ντι Στέφανο, που ήταν προπονητής της Ρεάλ. Το δώρο ήταν ένα μεγάλο μπουκάλι ουίσκι και δεν ήταν από ευγένεια, ούτε από γενναιοδωρία, αλλά για να «μεθύσει» τους Ισπανούς, να τους κάνει να πιστεύουν ότι η Αμπερντίν ήρθε για τη χαρά της συμμετοχής και του ταξιδιού.
Την ημέρα του αγώνα έβρεχε και πολλοί από τους εκδρομείς που δεν είχαν κατάλυμα και κοιμήθηκαν στους δρόμους έγιναν μούσκεμα. Όσο η ώρα περνούσε, η βροχή έγινε καταιγίδα και οι συνθήκες όλο και πιο κοντά στις βρετανικές. Οι παίκτες είχαν ψηθεί ότι δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα, ότι είναι καλύτεροι και μπήκαν πολύ δυνατά στο ματς σκεπτόμενοι και από την ατμόσφαιρα πως παίζουν εντός έδρας.
Το γκολ του Μπλακ στην αρχή έδωσε το προβάδισμα, αλλά η Ρεάλ ισοφάρισε σχεδόν αμέσως με πέναλτι. Η Αμπερντίν έχασε αρκετές φάσεις και ήταν αρκετά καλύτερη, αλλά ο τίτλος κρίθηκε στην παράταση, όταν στο 112′ ο Χιούιτ έγραψε το τελικό 2-1. Η σκωτσέζικη ομάδα μόλις τα είχε καταφέρει. Με πάθος, δύναμη, ορμή, αλλά και ποιότητα έγραψε ιστορία κατακτώντας ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο.
Ο σπουδαίος Ντι Στέφανο παραδέχτηκε τους αντιπάλους του: «Η Αμπερντίν έχει στοιχεία που δεν αγοράζονται με το χρήμα, έχει ψυχή και ομαδικό πνεύμα, χτισμένα μέσα σε μια οικογενειακή παράδοση». Όταν η ομάδα επέστρεψε στη βάση της, όλη η πόλη την υποδέχτηκε ως κάτι «μαγικό» και τους παίκτες ως «ήρωες». Τα σχολεία έκλεισαν σαν να ήταν εθνική επέτειος. Ο Φέργκιουσον και οι παίκτες πόζαραν σε κάθε μέρος της πόλης με το κύπελλο παντού. Ακόμα και μπροστά στο φέρι που επέστρεψε από τη… δική του αποστολή.
