Ο Κάρλος Αλκαράθ μίλησε στο επίσημο site της ATP για τη σύγκριση που δεν υπάρχει μεταξύ του ίδιου και τον Big-3, για τις ισορροπίες που πρέπει να έχει μετάξυ των προπονήσεων, των αγώνων, αλλά και της ξεκούρασης, για τις αμφιβολίες που είχε πριν από την έναρξη του Roland Garros, ενώ απάντησε και στο δίλημμα “χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες ή Wimbledon.”
“Μετά απ’ όλη τη δουλειά και τις θυσίες, το να κερδίζεις ένα τρόπαιο σαν κι αυτό είναι ένας λόγος για να γιορτάσεις. Είναι κάτι που ξέρω, παρότι είμαι 21 και ακόμα μαθαίνω τον εαυτό μου. Καταλαβαίνω ότι πρέπει να υπάρχει ισορροπία ανάμεσα στις μέρες που δουλεύεις σκληρά με τις μέρες που ξεκουράζεσαι και είσαι ελεύθερος να κάνεις ό,τι θέλεις. Αυτό σε βοηθάει να σηκωθείς την επόμενη μέρα με καθαρό μυαλό και να δώσεις το 100% σου στο γήπεδο”, είπε ο Ισπανός.
“Είμαι ένας άνθρωπος που είναι πιο πιθανό να κλάψει από απογοήτευση παρά από ευτυχία. Δεν κλαίω συχνά, αλλά είχα κλάψει με τραυματισμούς 1-2 φορές, όταν έχασα πολύ σημαντικά τουρνουά για τα οποία ήμουν ενθουσιασμένος.”
Για την αβεβαιότητα που είχε λόγω του τραυματισμού, πριν το Roland Garros: “Πνευματικά ήταν οδυνηρό. Χρησιμοποιείς το δεξί σου χέρι για τα πάντα. Βάζω μεγάλη ταχύτητα και δύναμη σε κάθε μου χτύπημα και το χέρι μου ειλικρινά υπέφερε.
“Ανησυχούσα και σκεφτόμουν ότι μπορεί να μην είμαι έτοιμος 100%. Στη Μαδρίτη έπαιξα 4 αγώνες και στον 4ο με ενοχλούσε. Δεν μπόρεσα να πάω στη Ρώμη. Κάναμε εξετάσεις και ήταν απαραίτητο να είμαι σε καλή κατάσταση όταν θα έφτανα εδώ, αλλά συνέχεια είχα αμφιβολίες στο κεφάλι μου.”
“Δεν ήμουν σίγουρος το πως θα συμπεριφερθεί το χέρι μου σε ένα Grand Slam, σε αγώνες των 5 sets. Ήταν δύσκολο, αλλά όσο περνούσαν οι γύροι ένιωθα καλύτερα, δεν είχα πόνο, παρότι ήμουν ανήσυχος. Τη μέρα των ημιτελικών αποφάσισα να τα δώσω όλα και είπα ότι ήταν η ώρα να το κάνω, αν τραυματιζόμουν ξανά, ας ήταν εκεί. Δεν ήταν η ώρα για να φοβηθώ και έπρεπε να εμπιστευτώ όλη τη σκληρή δουλειά που έκανα.”
Για τις συγκρίσεις με τους Big-3: “Δεν μπορούμε να συγκρίνουμε τον εαυτό μου με αυτά που έχουν πετύχει αυτοί οι παίκτες με το πέρασμα των χρόνων. Στο τέλος, όπως λέω πάντα, δεν έχει σημασία τι έχεις πετύχει σε νεαρή ηλικία, το θέμα είναι να μείνω εκεί.”
“Θέλω να συνεχίσω την καριέρα μου, να συνεχίσω να αναπτύσσομαι και να βρεθώ κάποτε εκεί που βρίσκονται οι Ρότζερ, Νόβακ και Ράφα, οι θρύλοι, οι οποίοι συνέχισαν να βελτιώνονται μέχρι τα 37 και τα 38 τους. Το να είσαι στο κορυφαίο επίπεδο για 16-17 χρόνια και να διεκδικείς μεγάλους τίτλους κάθε σεζόν, αντιμετωπίζοντας παράλληλα τραυματισμούς και όλη την πίεση, είναι κάτι εκπληκτικό και πολύ λίγοι μπορούν να το πετύχουν.”
Για τον περσινό ημιτελικό κόντρα στον Τζόκοβιτς: ”Πέρσι απέτυχα στο τεστ αυτό, αλλά φέτος ήμουν διαβασμένος. Κατάφερα να τα πάω καλύτερα, να περάσω το τεστ, αλλά όχι και με άριστα. Είναι κάτι που πρέπει να βελτιώσω, να τα πάω ακόμα καλύτερα.”
Όσον αφορά το δίλημμα “χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι ή κατάκτηση Wimbledon: “Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι κάθε 4 χρόνια και είναι ένα πολύ ξεχωριστό τουρνουά, όπου δεν παίζεις για τον εαυτό σου, αλλά για την πατρίδα σου. Αυτή τη χρονιά νομίζω θα επέλεγα το χρυσό.”
