«Ο Γουίλιαν Αράο ντριμπλάρει την γιαγιά, δύο καρέκλες, το τραπέζι του σαλονιού, σουτάρει και… γκοοοολ, το βάζο έγινε χίλια κομμάτια!». Κάπως έτσι θα ήταν πιθανότατα μια από τις εκατοντάδες περιγραφές του Γουίλιαν Σόουζα Αράο ντα Σίλβα όταν, σε ηλικία επτά ετών, ονειρευόταν όταν μεγαλώσει να γίνει δημοσιογράφος που έκανε περιγραφές αγώνων.
Ο νέος Βραζιλιάνος άσος του Παναθηναϊκού μεγάλωσε και πράγματι ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο, αλλά εκ των έσω και με επιτυχία, παρ’ ότι ο δρόμος δεν ήταν σε καμία περίπτωση στρωμένος με ροδοπέταλα.
Όπως η συντριπτική πλειοψηφία των Βραζιλιάνων πιτσιρικάδων, ο Γουίλι (για συγγενείς και φίλους), έμαθε την μπάλα στους δρόμους, πάνω σε χώμα και τσιμέντο, με πέτρες για τέρμα και μπάλα φτιαγμένη από κάλτσες ή χαρτιά όταν δεν υπήρχε η δυνατότητα για κανονική.
Η μπάλα έγινε η αχώριστη σύντροφος του νεαρού από το Σάο Πάουλο, όταν πολλοί παιδικοί του φίλοι έμπλεξαν με κακές παρέες που περιλάμβαναν ναρκωτικά, όπλα και παράνομες ενέργειες. Στην Βραζιλία, άλλωστε, εάν δεν βρεις σύντομα τον (σωστό) δρόμο σου, είναι σχεδόν δεδομένο ότι θα τον χάσεις. Και, μάλιστα, με δραματικό τρόπο…
Θέλοντας από μικρός να μοιάσει στο ίνδαλμά του, τον Βαμπέτα (άλλοτε διεθνής μέσος με καριέρα εντός και εκτός συνόρων), ο Αράο αφοσιώθηκε στο όνειρό του να γίνει ποδοσφαιριστής, ώστε να κάνει περήφανο τον πατέρα του Φλάβιο, τον οποίο δεν χάρηκε όσο θα ήθελε (και χρειαζόταν), αφού σε ηλικία οκτώ ετών οι γονείς του χώρισαν, με αποτέλεσμα να τον μεγαλώσει η μητέρα του, Μαρία Απαρεσίντα.
Ο μπαμπάς, όμως, ανέλαβε να τον στηρίξει απόλυτα στην αναζήτηση του ονείρου του, με τα πρώτα βήματα αυτής να είναι γεμάτα παγίδες και αναποδιές. Μεγαλωμένος στα τμήματα υποδομής της Σάο Πάουλο, σε ηλικία 18 ετών κατέκτησε το περίφημο Copa São Paulo de Futebol Júnior, με συμπαίκτες μετέπειτα αστέρες όπως ο Κασεμίρο και ο Λούκας Μόουρα.
Οι εμφανίσεις του στην Copinha τράβηξαν την προσοχή του μακαρίτη πλέον Μίνο Ραϊόλα. Ένας από τους πιο δυνατούς μάνατζερ όλων των εποχών ήρθε σε επαφή με τον πατέρα του και τον έπεισε να τον αφήσει να τον πάρει μαζί του στην Ευρώπη και την Εσπανιόλ, την πρώτη ομάδα της οποίας προπονούσε τότε ο Μαουρίσιο Ποτσετίνο.
Κάποτε, ο Λιονέλ Μέσι υπέφερε στη Βαρκελώνη, βρέθηκε μια ανάσα από την επιστροφή στην Αργεντινή, αλλά αποφάσισε να το παλέψει και η (εντυπωσιακή) συνέχεια του στη Μπαρτσελόνα είναι γνωστή σε όλο τον πλανήτη.
Για οκτώ μήνες, ο Αράο δεν μπορούσε να αγωνιστεί λόγω ενός γραφειοκρατικού προβλήματος, στα οικογενειακά «διπλά» δεν του πάσαραν την μπάλα επειδή ήταν μικρός και ξένος, δεν έκανε κανέναν φίλο και ξεκαθάρισε στον πατέρα του ότι είχε έρθει η ώρα της επιστροφής στην Βραζιλία. Και δεν το μετάνιωσε ποτέ…
