Ο Γιώργος Τσακίρης γράφει για όσα δεν μπορεί να φανταστεί ακόμη κανένας Ενωσίτης απ’ όσα θα ζήσει την Κυριακή και εξηγεί τους λόγους που πρέπει να υπάρξει αυτοσυγκράτηση…
Είναι αλήθεια ότι δύσκολα ο κάθε ένας από εμάς μπορούμε να διαχειριστούμε την κατάσταση που βιώνουμε όλη τη σεζόν δίπλα στην ΑΕΚ. Μια χρονιά που ξεκίνησε με φοβερή συγκίνηση, δάκρυα που αφορούσαν όσους δεν ήταν ανάμεσά μας και παράλληλα χαρά, για το γεγονός ότι η ομάδα επέστρεφε στην πόλη της και είχε επιτέλους ο ΑΕΚτζής ξανά το σπίτι του. Εκεί στην Νέα Φιλαδέλφεια με αποτελέσμα να αναβιώσουν φιλίες, να δουν άπαντες αγαπημένα τους πρόσωπα, γηπεδικά που τα είχαν χάσει λόγω του αφιλόξενου ΟΑΚΑ όπου δεν γίνονται να δημιουργηθούν ποδοσφαιρικές φιλίες ζωής, όπως είχε συμβεί στο παρελθόν στης Φιλαδέλφειας τα μέρη, σε μένα και σε άλλους.
Για παράδειγμα εγώ που ήμουν από τα Κάτω Πατήσια είχε χτίσει γηπεδικό παρεάκι με τον Αντώνη τον Δάσκαλο από τον Κορυδαλλό, ο Γιαννάκης από Πέραμα και ο Γιωργάρας από τα Καμίνια, υπήρχαν κι άλλοι, που μια έρχονταν, μια όχι και από τη γειτονιά μου και άλλα μέρη της Αττικής και της επαρχίας. Όμως η σταθερή τετράδα, τότε στο μπλε (αν θυμάμαι καλά) πεζό ραλί του Γιάννη από το Πέραμα, για γήπεδο (παντού δίπλα στην ΑΕΚ), ήμασταν εμείς τέσσερις τύποι που κολλήσαμε από το… πουθενά χάρη στο σπίτι μας, στο γήπεδο του Δικέφαλου, χάρη στην Νέα Φιλαδέλφεια. Η φιλία έμεινε για πάντα, ας μεγαλώσαμε, ας …χαθήκαμε (αφού χάθηκε και το σπίτι μας), η αγάπη όμως του ενός για τον άλλον δεν έφυγε ποτέ.
Ένα τηλέφωνο και σου ‘ρχονται όλα για την δεκαετία του ’90 και όσα έζησες για δέκα χρόνια (και πριν ξεκινήσω να γράφω για την ΑΕΚ), μίλησα προ ημερών με τον Γιάννη (που πέρασε περιπέτεια ζωής αλλά όλα καλά ευτυχώς) και ήταν στο κεφαλί μας λες και κανονίζαμε ξανά να βρεθούμε στην Φιλαδέλφεια για να πάμε ΟΑΚΑ με Ολυμπιακό, ή Παναθηναϊκό, στην Πάτρα, ή στον Πύργο, στο μπάσκετ στο ΣΕΦ, ή στο Μόσχος. Το ίδιο και με τον Αντώνη τον λατρεμένο μου, την αδυναμία μου, τον δάσκαλο από τον Κορυδαλλό που πάντα είχε και θα ‘χει έντονο το κιτρινόμαυρο στοιχείο! Γενικά με οποιονδήποτε από την εποχή εκείνη, ειδικότερα με παιδιά που έφυγαν πιο γρήγορα, μα το ζουν από τη δική μας καθημερινότητα.
Με ρωτάτε πολλοί γιατί πάω κάθε μέρα από το γήπεδο, πως και σχεδόν κάθε βράδυ θα τραβήξω ένα βιντεάκι για καληνύχτα, η σκέψη μου είναι πάντα σε αυτούς που είναι μακριά και δεν έχουν την ευλογία τη δική μας που το ‘χουμε δίπλα μας, αλλά και σε όσους έχουν φύγει δυστυχώς, αυτές τις βόλτες τις κάνω μαζί τους όπως τους το ‘χα υποσχεθεί για όλα τα χρόνια που θα είμαι στα πόδια μου και θα μπορώ να το κάνω. Τώρα φτάσαμε να μετράμε αντίστροφα για τη μεγάλη νύχτα της ΑΕΚ σε επίπεδο γιορτής και επιστροφής στην κορυφή του πρωταθλήματος και έπειτα από την πρώτη σεζόν στο σπίτι μας, στη δική μας πόλη, γίναμε και πάλι μια μεγάλη παρέα, μια μοναδική οικογένεια, όλοι της μαγικής αυτής κιτρινόμαυρης φυλής!
Η βραδιά που πρέπει να σεβαστούμε Αλμέιδα και ποδοσφαιριστές…
Αυτά που θα ζήσουμε έξω από το γήπεδο και πολλές ώρες πριν, στα γύρω μαγαζιά από το σπίτι της ΑΕΚ και φυσικά μέσα σε αυτό όσοι έχουμε τη δυνατότητα και (πάλι θα σημειώσω) την ευλογία, δεν θα έχουν προηγούμενο και θα δεν θα βρουν επόμενο. Το αξίζουν όλοι φυσικά, δεν περάσαμε λίγα αυτά τα 20 χρόνια (έτσι δεν είναι), αλλά αντέξαμε και φτάσαμε εδώ, μας αξίωσε ο Θεός, για να ζήσουμε κάτι το ονειρικό, ίσως (αν επιτευχθεί και το νταμπλ) την πιο μυθική σε επίπεδο ευτυχίας σεζόν στην ιστορία του club! Μεγαλύτερη η χαρά μου είναι για όσους θα το ζήσουν πρώτη φορά, για εκείνους που άντεξαν και ήταν πάντα ΑΕΚ δίχως καν σπίτι και επιτυχίες, όπως αρμόζει στη μεγαλύτερη Κυρία του ελληνικού ποδοσφαίρου!
Ωστόσο απαιτείται τεράστια προσοχή, δεν το γράφω εθιμοτυπικά και δεν το σημειώνω για να προστατέψω την ομάδα, αυτό το κάνει η ΠΑΕ ΑΕΚ και ο κόσμος της και έχουν ενεργοποιηθεί όλοι. Όμως πρέπει να υπάρχει προσοχή για να αποφύγουμε σοβαρά προβλήματα, να μην έχουμε τραυματισμούς, να γλιτώσουμε στιγμές έντασης μεταξύ ΑΕΚτζήδων αφού θα υπάρξουν πολλοί ”έξυπνοι” οι οποίοι θα επιχειρήσουν να εκμεταλλευτούν την κατάσταση και να μπουν στη… ζούλα και να στερήσουν από αδερφό τους Ενωσίτη επί της ουσίας τη δυνατότητα να χαρεί το όλο πάρτι! Πρέπει να επιτρέψουμε στον εαυτό μας, στον διπλανό μας, στην γιαγιά, τον παππού, το παιδί που θα είναι εκεί, να το ζήσουν και να μείνει για πάντα χαραγμένη η εμπειρία αυτή…
Για να γίνει αυτό πρέπει να σεβαστούμε και την ίδια την ομάδα, τον Ματίας Αλμέιδα και τους ποδοσφαιριστές του, τους γνήσιους πρωταγωνιστές της επιτυχημένης (με ή χωρίς τον τίτλο θα ήταν) σεζόν! Για όσα μας έχουν προσφέρει έως τώρα, για το γεγονός ότι μπορούμε να λέμε ότι είμαστε απόλυτα ευτυχισμένοι από την ημέρα των εγκαινίων του πιο όμορφου, σύγχρονου και καλύτερου γηπέδου της χώρας, της ΑΕΚ δηλαδή. Οφείλουμε να σεβαστούμε την ομάδα και να τη σπρώξουμε στην επικράτηση που θα σημαίνει τίτλος και φυσικά να της επιτρέψουμε να γιορτάσει το κατόρθωμά της, την επιτυχία της, το πρωτάθλμα, από τη λήξη του αγώνα έως το γύρο του θριάμβου!
Έτσι θα το χαρούμε επί δέκα και εμείς. Να είστε σίγουροι… Θα μετατραπεί σε νύχτα που θα σημαδέψει για πάντα τη ζωή μας, από τις βραδιές που γεννάς για χρόνια μετά οπαδούς, όσοι θα τη ζήσουν και από τη τηλεόραση θα εκστασιασθούν αρκεί να γίνει, να το επιτρέψουν, να ζήσουμε ΟΛΟΙ τη μαγική αυτή νύχτα, πιο σωστά: τη νύχτα της ΑΕΚ! Αυτή η Κυριακή που έρχεται -και ας αργεί περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη του χρόνου, την ημέρα της γιορτής της μητέρας γιορτάζουν όλοι οι ΑΕΚτζήδες και φυσικά η μάνα όλων των προσφύγων…
Υπομονή και φτάνει η νύχτα της ΑΕΚ…
Υγ: Έρχεται ο Ίσμαελ Μπλάνκο, λατρεία, αλλά και ο Ζούλιο Σέζαρ (ή αλλιώς ο «φύγε Λύμπε», «βάλτο καράφλα να εξιλεωθείς»)… Επιτρέψτε μου να εστιάσω όμως στον αγαπημένο Αργεντινό φορ γιατί ήταν μεγάλη αδυναμία! Πρώτος σκόρερ με κάθε τρόπο και μεγάλη καψούρα… Ο άνθρωπος για τον οποίο έμεινα έξω από τα γραφεία της ΠΑΕ ΑΕΚ, στην Γράμμου τότε, ατελείωτες ώρες για να τελειώσει το deal της απόκτησής του. Ένα δράμα για να ‘ρθει τότε στην Αθήνα, να πειστεί ο Σέρα Φερέρ αρχικά, έπειτα για να ξεπεραστεί το θέμα με το γόνατό του. Τότε ο Ισπανός τεχνικός, αν θυμάμαι σωστά, ήθελε σα τρελός τον Λαριβέι, όμως ο Ντέμης Νικολαΐδης είχε φάει …νταλκά για τον Μπλάνκο και όποτε είχε την ευκαιρία έδινε στον κόουτς το dvd του και τα στοιχεία του, να πειστεί. Ήρθε και έγραψε τη δική του ιστορία ειδικά τη σεζόν που έκλεψαν τον τίτλο από την ΑΕΚ και ας ήταν πρώτη σε επίθεση, άμυνα, πρώτο σκόρερ (Μπλάνκο φυσικά), πρώτο σε ασίστ, σε κοψίματα, σε κλεψίματα και τόσα άλλα… Αγάπησε την Ένωση και του ταίριαζε η κουλτούρα και η ομάδα διότι ήταν το ίδιο ταπεινός και εκείνος! Την Κυριακή θα είναι μαζί μας, εκεί που του αρμόζει, να ζήσει το γήπεδό μας που δεν είχε και αυτός όπως και ο Σέζαρ, γιατί το αξίζουν όπως και την αγάπη του κόσμου.
