Τι περίμενες και τι συνάντησες τελικά;
«Δεν περίμενα, πολλά, είναι η αλήθεια, γιατί έγινε αρκετά βιαστικά. Δεν περίμενα ότι το πρωτάθλημα θα είναι τόσο δυνατό. Να παίζουν τόσο σκληρά, δεν περίμενα σε καμία περίπτωση να νιώσω την υψομετρική διαφορά. Ήμασταν στα 1.700 μέτρα και στον πρώτο αγώνα το κατάλαβα παντού στο κορμί μου, αισθάνθηκα την απώλεια οξυγόνου. Η αλήθεια είναι πως είχα ταραχθεί, σχεδόν πανικοβλήθηκα, σκέφτηκα πως θα τα βγάλω πέρα».
Τελικά, το συνήθισες;
«Συνηθίζεις, θέλεις, δεν θέλεις. Ήδη από το δεύτερο αγώνα είχα συνηθίσει. Έπαιξα αγώνα απευθείας. Μόλις έφτασαν έκανα προπόνηση και την επόμενη ημέρα φύγαμε και είχαμε απευθείας αγώνα. Ήταν σερί αγώνες, Σάββατο και Κυριακή αγώνες και από Δευτέρα ήμουν ήδη καλύτερα, όσον αφορά στο θέμα του υψομέτρου».
Πώς ήταν η ατμόσφαιρα στους αγώνες;
«Ο κόσμος ήταν πάρα πολύ ζεστός, είχαν αγνή αγάπη για το άθλημα, για τις παίκτριες. Δεν ξέρω αν ακολουθούσαν τόσο πολύ το μπάσκετ, αλλά ήθελαν να είναι εκεί. Μία φανταστική ατμόσφαιρα. Πώς είναι οι αγώνες του ΝΒΑ, που έχει DJ, φώτα, φωτογράφους, κάμερες παντού, συνεντεύξεις, αυτόγραφα, ποπ κορν.
Ήταν όχι σαν να πηγαίνουν να παρακολουθήσουν έναν αγώνα, αλλά ένα σόου. Και αυτό που ένιωσα από τους Μεξικάνους, μας αγκάλιασαν με όμορφο τρόπο. Ήταν ευχάριστοι, πρόσχαροι, μετά τους αγώνες ήθελαν να βγούμε φωτογραφίες, να πάρουν αυτόγραφα. Μας κοιτούσαν λες και ήμασταν αστέρες. Του ΝΒΑ ή του WNBA δεν ξέρω να απαντήσω, αλλά τους έβλεπα, έτρεμαν τα χέρια τους, οι φωνές τους, μιλούσαν όλοι ισπανικά».
