Ο τελικός της Κρήτης έχει ήδη αρχίσει να γέρνει υπέρ του Ολυμπιακού. Οι «ερυθρόλευκοι» αναγκάζουν τον Παναθηναϊκό σε μία ακόμα κακή επίθεση. Η μπάλα μένει στα χέρια των «πρασίνων». Σε μία γωνία του παρκέ υπάρχει ένας που γνωρίζει τη σημασία μιας άμυνας.
Και της δίνει τέτοια αξία, βάζοντας όλη του την ενέργεια για να την πανηγυρίσει. Με σφιγμένη τη γροθιά και το υπόλοιπο σώμα έτοιμο να εκραγεί από συναισθήματα. Τα οποία και ποτέ δεν προσπάθησε να κρύψει στο παρκέ. Τμήμα της προσωπικότητας που εξωτερικεύει.
Ο Κώστας Παπανικολάου έμαθε να τα ζει όλα στην υπερβολή. Στα κόκκινα. Αλλάζοντας τον δικό του ρόλο μέσα στην εξέλιξη του χρόνου και από το ταλαντούχο παιδί στο… μείγμα, είναι πλέον ο αρχηγός. Αυτός που καθοδηγεί την αγέλη, όπως συχνά πυκνά αναφέρεται.
Χωρίς όμως ποτέ να κρύψει το… ποτάμι συναισθημάτων που κρύβει μέσα του. Ο Παπανικολάου μεγάλωσε με τα χρόνια μέσα σε αυτήν την ομάδα και συνεχίζει να προχωρά, με το ίδιο πάθος του αμούστακου νεαρού που εμφανίστηκε στις αρχές της δεκαετίας των ’10s. Ζώντας όμως τις στιγμές της απόλυτης ωριμότητάς του, μπασκετικής και μη.
