Ο άνθρωπος Ντιέγκο μέσα από τα λόγια όσων έζησαν μαζί του
Φαντάζει απίθανο τα όσα έκανε ο Ντιέγκο στο χορτάρι να ξεχαστούν ποτέ. Πώς να μπορέσουν άλλωστε ακόμα και δεκαετίες ολόκληρες να θάψουν στον χρόνο τις μαγικές του ενέργειες; Ακόμα κι αν αυτό συμβεί πάντως, οι αμέτρητες ιστορίες θα μείνουν εκεί για να συνοδεύουν τον μύθο του. Και η αλήθεια είναι πως πολλές φορές οι ιστορίες και οι σκέψεις που ξεπροβάλουν από τα χείλη όσων έζησαν τον Μαραντόνα είναι οι πιο ικανές να καταστήσουν σαφές πόσα αυτός σήμαινε και σημαίνει. Όχι τόσο ως ποδοσφαιριστής, αλλά ως άνθρωπος.
«Δεν ήταν τέλειος, όπως κανείς μας. Όλοι έχουμε τα ελαττώματά μας και πραγματικά κανείς δεν είναι τέλειος ως άτομο. Γι’ αυτό ακριβώς αισθανθήκαμε τόσο κοντά του. Κι εκείνος δεν κρύφτηκε ποτέ», έχει δηλώσει ο Αργεντινός δημοσιογράφος Αντρές Καντόρ, που έζησε τον Pibe d’Oro από κοντά στα καλύτερά του χρόνια.
«Όταν έφυγε από τη ζωή, ο κόσμος έκλαψε για κάποιον που αγαπούσε βαθιά. Αυτοί που έκλαιγαν όμως, μαζί με εκείνον, θρηνούσαν και τη δική τους νεότητα, το παρελθόν τους, γιατί η παρουσία του Μαραντόνα στις ζωές μας ήταν πάντα άρρηκτα συνδεδεμένη με πάρα πολλές ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μας», είπε πριν μερικά χρόνια ο Μαριάνο Σίσκιντ, Αρτγεντίνος συγγραφέας και καθηγητής του Χάρβαρντ.
Πράγματι, ο Ντιέγκο πάντα κουβαλούσε μια ξεχωριστή αύρα, όπου κι αν βρισκόταν, ό,τι κι αν έκανε και χάρη σε αυτή δενόταν μοναδικά με τόσο κόσμο. «Ακόμα δεν έχω δει κάτι που να πλησιάζει σε όσα είδα από κοντά στη Νάπολη, στους πανηγυρισμούς των τίτλων που πήρε εκεί», θυμάται ο Καντόρ που είχε προσθέσει πως: «Ο τρόπος με τον οποίο λατρεύτηκε ήταν αδιανόητος».
Όντως. Ίσως όμως είναι ακόμα πιο αδιανόητο το γεγονός πως ένας τέτοιος ποδοσφαιριστής – ένας από τους καλύτερους της ιστορίας – στην πραγματικότητα λατρεύτηκε ως άνθρωπος και όχι ως παίκτης.
«Ό,τι κι αν πέρασε, ποτέ δεν σταμάτησε να είναι αυτός ο σπουδαίος άνθρωπος, ποτέ δεν άλλαξε. Δεν ξέχασε ποτέ το μέρος που γεννήθηκε, τις συνθήκες στις οποίες μεγάλωσε πριν γίνει αυτός που έγινε και αυτό ήταν πολύ σημαντικό. Ήρθε στον κόσμο βυθισμένος στη φτώχεια και για αυτό εκνευριζόταν με αυτή, ήθελε να την εξαφανίσει. Ο πραγματικός Ντιέγκο ήταν απλός, όμορφος, καλόκαρδος και ταπεινός.
Είχε αυτό το ξεχωριστό χάρισμα, πάντα κέρδιζε τον λαό, τους φτωχούς, τους τελευταίους, πάντα τους μαγνήτιζε και τους έδινε σκοπό. Δεν άφηνε επιλογή, σε ανάγκαζε να τον ακολουθήσεις πιστά ως το τέρμα», είχε πει πριν λίγους μήνες στο Gazzetta ο Μάσιμο Βινιάτι, ένας άνθρωπος που είχε μια αληθινά αδελφική σχέση με τον Θεό της Νάπολης.
Και είναι αμέτρητα τα χείλη που έχουν επιβεβαιώσει κατά καιρούς αυτή τη μοναδική πτυχή του ανθρώπου Ντιέγκο.
«Υπάρχει μια φανταστική ιστορία με έναν πατέρα και την κόρη του πριν είχαν βρεθεί κάποτε έξω από το προπονητικό κέντρο της Αργεντινής στο Μπουένος Άιρες», έχει πει στο παρελθόν ο δημοσιογράφος Λουίς Ομάρ Τάπια. «Ο άνδρας είχε την κόρη του αγκαλιά και ρώτησε τους αστυνομικούς που βρίσκονταν εκεί αν μπορούν να τους πάνε στο νοσοκομείο. Το κορίτσι ήταν πάρα πολύ άρρωστο και υπέφερε. Εκείνοι αρνήθηκαν. Ο Μαραντόνα τους είδε και πήγε προς τα εκεί, τους έβαλε στο αμάξι του – χωρίς να έχει ιδέα ποιοι είναι – και τους πήγε στο νοσοκομείο, ενώ πλήρωσε και όλα τα έξοδα της νοσηλείας της μικρής».
Ο τσακωμός με τον Πάπα, οι ατάκες του για όλα τα πιτσιρίκια της Νάπολης και του Ροζάριο, οι εξιστορήσεις τόσων ανθρώπων που υπήρξαν κοντά του: Μόνο μερικά στοιχεία της απόλυτης εγγύησης για τον Ντιέγκο Μαραντόνα. Ο ίδιος μπορεί να έφυγε, μα η κληρονομιά που άφησε, ως άτομο και ως προσωπικότητα, ο τρόπος που άγγιξε τον κόσμο γύρω του θα μείνει για πάντα ανεξίτηλος.
Όπως έγραφε άλλωστε εκείνο το περίφημο πανό στο Μπουένος Άιρες τη μέρα που ο Θεός «έφυγε»: Ντιέγκο, δεν έχει σημασία τι έκανες με τη δική σου ζωή, αλλά όσα έκανες για τις δικές μας.
