Ο Γιώργος Κούβαρης γράφει για τον σοβαρό τραυματισμό του Ταϊρίς Χαλιμπέρτον στον 7ο τελικό, εξηγώντας ότι θα μπει στα βιβλία της ιστορίας ως έως ένα από τα μεγαλύτερα «τι θα γινόταν εάν…» του NBA.
Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι. Δεν είμαι αντικειμενικός όσον αφορά τους Ιντιάνα Πέισερς. Και αν κόπηκε η καρδιά στη μέση όλων όσων παρακολουθήσαν live το Game 7 ή έστω είδαν σε βίντεο τον τραυματισμό του Ταϊρίς Χαλιμπέρτον, φανταστείτε σε όλους εμάς (καλά, δεν είμαστε και πολλοί) που υποστηρίζουμε την ομάδα από την Ιντιανάπολις.
Κρίμα και άδικο. Όχι τόσο για την ομάδα, όσο για τον ίδιο τον παίκτη. Κυρίως για τον ίδιο τον παίκτη, ο οποίος «κουβάλησε» τους Πέισερς έως και 48 λεπτά πριν από την κατάκτηση ενός πρωταθλήματος. Κανείς, μα κανείς, δεν περίμενε ότι οι Ιντιάνα Πέισερς θα έφταναν τόσο ψηλά και τόσο μακριά. Μια ανάσα από τον πρώτο τίτλο της ιστορίας τους.
Προκρίθηκαν από τους ημιτελικούς και τους τελικούς του NBA με μειονέκτημα έδρας και έφεραν την ομάδα με το καλύτερο ρεκόρ στην κανονική περίοδο και η οποία έμοιαζε υπερηχητική στην μεγαλύτερη διάρκεια της σεζόν, σε 7ο ματς. Όλος ο μπασκετόκοσμος πρέπει να τους βγάλει το καπέλο. Να τους παραδεχτεί. Να υποκλιθεί στην προσπάθειά τους.
Σέι Γκίλτζιους Αλεξάντερ, εσύ σούπερ σταρ
Δεν θέλω να μειώσω την τεράστια επιτυχία των Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ, οι οποίοι έφτασαν δικαιότατα στην κατάκτηση του δεύτερου πρωταθλήματος στην ιστορία τους. Μην ξεχνάμε και το πρώτο, έτσι; Πολλοί θεωρούν ότι ήταν ο «παρθενικός» τίτλος των Θάντερ ωστόσο το είχαν κατακτήσει και το 1979 ως Σιάτλ Σουπερσόνικς, όταν αγωνιζόταν τότε ο… μπαμπάς του Λουκ Σίκμα, Τζακ Σίκμα, o Ντένις Τζόνσον, ο Γκας Γουίλιαμς και οι υπόλοιποι που συνέθεταν εκείνη την ομάδα του Λένι Γουίλκενς.
Σαφέστατα και το πήραν δίκαια βάσει και της συνολικής εικόνας που είχαν όλη τη σεζόν. Και ήταν και μια τριπλή (!) δικαίωση για τον φοβερό και τρομερό Σέι Γκίλτζιους-Αλεξάντερ, ο οποίος επιβεβαίωσε εμφατικά ότι ο τίτλος του MVP στην κανονική διάρκεια και στη συνέχεια ΚΑΙ στα playoffs μόνο… τυχαίοι δεν ήταν. Αναδείχθηκε με το σπαθί του πολυτιμότερος παίκτης και των τελικών. Τα πήρε όλα και έφυγε. Στην κυριολεξία. Ήταν η χρονιά του και του αξίζουν ΟΛΑ τα credits!
Όμως επιτρέψτε μου να ρίξω λίγο περισσότερο βάρος στους Πέισερς και δη στον Ταϊρίς Χαλιμπέρτον. Όχι, πείτε μου. Δεν θα είναι για πάντα ένα από τα μεγαλύτερα «what if» στην ιστορία των τελικών; Δεν θα πλανάται για πάντα στην ατμόσφαιρα αυτό το «τι θα γινόταν εάν δεν τραυματιζόταν;» Καταρχάς κρίμα για τον ίδιο τον άνθρωπο. Πολύ κρίμα, πραγματικά.
Να είναι ο ηγέτης της ομάδας του, να είναι εκείνος που την πήρε από το χεράκι έως και τον 7ο τελικό και να του γυρίζει η τύχη την πλάτη τόσο επιδεικτικά. Για την ακρίβεια να του παίζει ένα τόσο άσχημο παιχνίδι. Με τον χειρότερο τραυματισμό για έναν αθλητή. Και ότι τίποτε άλλο, αλλά πρόκειται για έναν παίκτη συμπαθέστατο σε όλους. Ακόμα και στους αντιπάλους οι οποίοι πάντα είχαν να πουν κάτι καλό για εκείνον και να τον παραδεχτούν τις τις ικανότητές του και εσχάτως για το «κρύο αίμα» που έδειχνε σε clutch καταστάσεις.
Ξέρετε, είναι από τα «σημάδια» που στέλνει η μοίρα αλλά εμείς δεν θέλουμε να τα δούμε ή κάνουμε ότι δεν τα βλέπουμε ή πολύ απλά τα παραβλέπουμε. Όπως είναι γνωστό ο «Χάλι» τραυματίστηκε στο Game 5 της σειράς, όταν οι Θάντερ πήραν προβάδισμα με 3-2 νίκες. Υπέστη θλάση και ήταν εξαιρετικά δύσκολο να αγωνιστεί στον αμέσως επόμενο τελικό. Όμως το έκανε. Κατά το δημοσμιογραφικό κλισέ «έσφιξε τα δόντια», έβαλε το «εμείς» πάνω από το «εγώ» με κίνδυνο να πάθει μεγαλύτερη ζημιά και ηγήθηκε ώστε να πάει η σειρά των τελικών και σε Game 7 στην Οκλαχόμα.
Το παιχνίδι της μοίρας έφερε ένα από τα μεγαλύτερα «what if» στην ιστορία
Όμως η μοίρα του την είχε… στημένη και τον περίμενε στην γωνία. Σε μια ανύποπτη φάση, όπως συνηθίζεται άλλωσε σε τέτοιους τραυματισμούς, το πόδι του «κόλλησε» στο παρκέ και όλοι καταλάβαν αμέσως τι είχε συμβεί. Και να σας πω κάτι; Δεν ήταν μόνο ότι χάθηκε η ευκαιρία του ίδιου να αυξήσει τις πιθανότητες των Πέισερς για ένα πρωτάθλημα, αλλά «καταστράφηκε» και η αμέσως επόμενη σεζόν καθώς δεν πρόκειται να δούμε τον Χαλιμπέρτον να αγωνίζεται. Και ύστερα έρχεται το άλλο ερώτημα. Πόσο ίδιος θα παρουσιαστεί μετά την αποθεραπεία του; Ξέρετε, είναι διαφορετικό από παίκτη σε παίκτη. Ελπίζω και εύχομαι να επιστρέψει το ίδιο καλός και ακόμα καλύτερος εάν είναι εφικτό.
Το σίγουρο είναι ότι έρχεται να προστεθεί σ’ ένα ακόμα από τα μεγαλύτερα «what if» στην ιστορία του NBA. Θα ήταν ίδιο το αποτέλεσμα του 7ου τελικού με τον Χαλιμπέρτον υγιέστατο και έχοντας αγωνιστεί σε όλο το ματς; Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι Πέισερς είχαν τρομερό πρόβλημα στο δεύτερο ημίχρονο με την δημιουργία, την οργάνωση και τις σωστές αποφάσεις δίνοντας πολλά εύκολα καλάθια στους Θάντερ προκειμένου να «καθαρίσουν» με την υπόθεση της νίκης και της κατάκτησης του τίτλου.
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά αυτός ο τραυματισμός στο ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ παιχνίδι (και το τονίζω αυτό) θα αποτελέσει τεράστιο «what if» και θα προστεθεί δίπλα σε αυτά των Γκραντ Χιλ, Ντέρικ Ρόουζ, Πένι Χάρνταγουεϊ, Μπράβντον Ρόι, Γκρεγκ Όντεν οι οποίοι με τη σειρά τους είδαν τις καριέρες τους να διαλύονται από μια «κακιά στιγμή».
Εύχομαι και ελπίζω ο Ταϊρίς Χαλιμπέρτον να επιστρέψει υγιής και στο ίδιο επίπεδο που βρισκόταν πριν τραυματιστεί. Μακάρι. Όχι μόνο για τους Πέισερς οι οποίοι έχασαν μια μοναδική ευκαιρία και δεν ξέρω εάν και εφόσον θα την ξαναβρουν μπροστά τους στο άμεσο μέλλον, αλλά κυρίως (επαναλαμβάνω) για τον ίδιο τον παικταρά.
