Το NBA φυσικά και ήταν το όνειρό του, όπως και κάθε παιδιού που παίζει μπάσκετ στις ΗΠΑ. Προερχόμενος από το πολύ σοβαρό πρόγραμμα του Iowa, όπου ολοκλήρωσε σεζόν με 40% στο τρίποντο (το 2013-14) ο Μήτρου-Λονγκ είχε προλάβει να μπει σε αρκετά μπλοκάκια των ομάδων της λίγκας. Κάνοντας καριέρα ως σκόρερ, στην τελευταία του σεζόν στο κολέγιο γράφει 15.1 πόντους αλλά δε βρίσκει χώρο στο Draft, μέχρι τελικά να καταλήξει στους Τζαζ με two-way, παίρνοντας τότε τη θέση του Γουόλτερς.

Μην προλαβαίνοντας να κάνει κάτι σπουδαίο σε δύο σεζόν, ήταν η ώρα να συστηθεί στο κοινό των Πέισερς. Μπρόγκντον και ΜακΚόνελ μένουν εκτός με τραυματισμούς και ο Μήτρου-Λονγκ καλείται να ως ο γκαρντ της second unit, πίσω από τον Άαρον Χόλιντεϊ. Παίζει 26 λεπτά απέναντι στους Νετς και σκοράρει 12 πόντους, σερβίροντάς τους μαζί με τρεις ασίστ και ισάριθμα ριμπάουντ. Κάπου εκεί ήρθε το σκοτάδι, σε αντιπαραβολή μετά τον ενθουσιασμό. «Το μάτι μου τρεμόπαιζε, το χείλος μου τρεμόπαιζε» περιγράφει απλά και κυνικά ο Μήτρου-Λονγκ.

Υπάρχουν τελικά μέρες που ακόμα και τα απλά καθημερινά δεν είναι δεδομένα. Η διάγνωση ήταν «Bell’s palsy». Μία νευρολογική πάθηση η οποία δε σου επιτρέπει να κινήσεις τους μύες της μιας πλευράς του προσώπου. Κάποιες μέρες για εκείνον ήταν δυσκολότερες από άλλες. «Δεν είμαι από τους τύπους που θέλουν να τους λυπούνται. Είναι κάτι καινούργιο, δύσκολο, αλλά είναι αυτό που είναι. Η ζωή μου συνεχίζεται και είμαι ευλογημένος για το ότι μπορώ να παίζω το παιχνίδι» αναφέρει.

Και προχωρά! Όπως με κάθε δυσκολία στο μονοπάτι που αποφάσισε να διαβεί. Εις το όνομα της μητρός, εκεί από όπου αντλεί τη δύναμή του. Μία σχέση αλληλοεξαρτώμενη, με εκείνη να γεμίζει από χαμόγελο και υπερηφάνεια κάθε φορά που τον βλέπει παρκέ.