Το κείμενο αυτό πέρασε -χωρίς να το θέλει- γρήγορα από την πραγματικότητα στη φαντασία. Κινείται στα όρια σατιρικού-τραγικού και στην άκρη της ελπίδας.

Προσοχή! Το άρθρο περιέχει πολιτισμικές αναφορές και όμορφα. Το διαβάζετε με δική σας ευθύνη. Στην ερώτηση του άρθρου θα απαντούσαμε «Πάρτα Λίζα και κάντα κορνίζα!»

Η παταγώδης αποτυχία ποτέ δεν ξεχνιέται και γι’ αυτό δεν ξεπερνιέται. Ένα «ίσως» εισβάλλει και αμφιβάλλει. Ένα «αλλά» ξεπηδά και φλερτάρει με τη χαρά. Η κατάκτηση ενός τίτλου σηκώνει δικαιολογημένα λάβαρα, μα δυο μπασκετικά σώματα παραμένουν στα Τάρταρα. Και αν δεν βασανίζονται σωματικά (αυτό έλειπε), ψυχικά τα χτυπήματα έρχονται απανωτά. Το Άμπου Ντάμπι έδωσε μόνο… άμμο σε Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό και πλέον η όαση και η δροσιά αναζητούνται στους τελικούς της Stoiximan GBL. Και το ερώτημα είναι ένα: η Μόνα Λίζα θα μελαγχολήσει ή θα ικανοποιηθεί;
Και κάπου εδώ μπαίνουμε στη σφαίρα του έντονα υποθετικού που συναντά το πραγματικό. Ο κανόνας λέει ότι οι προβλέψεις γίνονται για να εκθέτουν αυτούς τους τις κάνουν. Στην ουσία είναι αχρείαστες. Υπάρχουν, όμως, και οι εξαιρέσεις. Και αυτή τη χρονική στιγμή έχουμε μία απ’ αυτές. Τι εννοούμε; Είναι απλό. Όποιος χάσει το πρωτάθλημα, έχει αποτύχει. Αυτό είναι δεδομένο. Ο ένας μεγάλος στόχος χάθηκε. Αν χαθεί και ο δεύτερος… καταλαβαίνετε. Τι γίνεται, όμως, γι’ αυτόν που θα στεφτεί πρωταθλητής Ελλάδος; Η απάντηση δεν είναι άμεση, ούτε σίγουρη. Και κάπου εδώ, η αμφισημία του πιο διάσημου πορτρέτου συναντά το διφορούμενο «αύριο» των «αιωνίων». Πηγαίνετε λίγο μπροστά, «τρέξτε» τον χρόνο και αναρωτηθείτε ποιο χαμόγελο σας ταιριάζει: το μελαγχολικό ή το ικανοποιημένο.

Το «χαμόγελο» του Παναθηναϊκού

Ο Παναθηναϊκός υπερασπίζεται τον τίτλο του. Έχει κατακτήσει το κύπελλο και ζητούσε το «back to back» στην Ευρωλίγκα. Η ευρωπαϊκή επιτυχία, όμως, δεν ήρθε. Σε αυτό το σημείο αναδύεται ο παντοτινός δυϊσμός της ανθρώπινης ύπαρξης και συναισθηματικής κατάστασης. Αυτό που αποτύπωσε, δηλαδή, ο Λεονάρντο ντα Βίντσι στον διάσημο πίνακά του. Το αινιγματικό χαμόγελο της παγκόσμιας κυρίας ίσως οφείλεται στην αξιοποίηση του φωτός και της σκιάς, ίσως… Και ίσως ο μπασκετικός Παναθηναϊκός να κινείται και αυτός σε αυτό το μεταίχμιο, σε αυτή την ασταμάτητη διαίρεση, ίσως… Εντούτοις, αν σκεφτούμε καλύτερα τα πράγματα, όλα είναι θέμα «αντιληπτικής οργάνωσης». Τι σημαίνει αυτό; Πρέπει να δούμε, αποστασιοποιημένα, το πώς έχουν οργανωθεί, τοποθετηθεί, τα πράγματα για τον Παναθηναϊκό. Αρκετές οι παλινωδίες στην ευρωπαϊκή του πορεία. Ο τραυματισμός του Λεσόρ άλλαξε τα πάντα ως προς την προοπτική και τη σιγουριά. Από κει και μετά μπήκαμε στη φάση της «αμφίσημης απόχρωσης», όπως και στον πίνακα. Θαυμασμός για την κατά διαστήματα υψηλή απόδοση των Ναν, Σλούκα, Γκραντ, Οσμάν και αμφισβήτηση όταν αυτοί μπλόκαραν και το μονοδιάστο επικρατούσε του πολυδιάστατου. Η σειρά με την Εφές έδειξε την αστάθεια και το πώς η σωματική καταπόνηση πέρασε στο ψυχολογικό πεδίο. Και φτάνουμε στους φετινούς τελικούς της Stoiximan GBL. Αν, λοιπόν, ο Παναθηναϊκός πάρει το πρωτάθλημα, το «χαμόγελό» του θα είναι αυτό της ικανοποίησης. Γιατί; Διότι η περσινή κατάκτηση της Ευρωλίγκας δεν έχει «σβήσει» ακόμα και αυτό δίνει στήριξη και ελπίδα. Ε, και όταν κάνεις το νταμπλ επί του «αιωνίου», αυτό πάντα είναι θετικό.

Το «χαμόγελο» του Ολυμπιακού

Ο Ολυμπιακός θέλει να επιστρέψει στη θέση του πρωταθλητή Ελλάδος. Ο Ολυμπιακός έφερε τον Εβάν Φουρνιέ, ενέταξε ξανά στο δυναμικό του τον Σάσα Βεζένκοφ, γέμισε το ρόστερ και η αποστολή ήταν μία: να κατακτήσει τα πάντα! Το «μπάσκετ Μπαρτζώκα» έδειξε να φτάνει στην κορύφωσή του και μαζί οι κατακτημένες κορυφές. Αυτή που ποθούσαν όλοι περισσότερο ήταν αυτή της Ευρωλίγκας. Τέσσερα χρόνια οι «ερυθρόλευκοι» είναι εκεί, είναι στην ελίτ, κερδίζουν αναγνώριση, σεβασμό και νικηφόρες προβλέψεις. Και ενώ όλα αυτά αναπτύσσονται επιθετικά, από πίσω, με τρόπο «απαλό» μεγεθύνεται το ανελέητο πλάσμα του «θέλω» και της «ασφυκτικής πίεσης». Αυτό το soft touch καθόρισε την τεχνική προσέγγιση του Λεονάρντο ντα Βίντσι στη Μόνα Λίζα. Λεπτεπίλεπτες, αμυδρές, ελαφρά θολές ενέργειες από τον δημιουργό πάνω στον πίνακα. Ο ιταλός ζωγράφος χρησιμοποίησε 20 ελαφριές στρώσεις χρώματος, μερικές πάρα πολύ λεπτές, για να συνθέσει το έργο του. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας με αυτόν τον τρόπο κινήθηκε αγωνιστικά. Λίγες, απαλές, κινήσει πάνω σε ένα γέρο, όπως φαινόταν, οικοδόμημα. Στη Μόνα Λίζα δεν θα βρείτε ίχνη έντονων πινελιών και το ίδιο και στον μπασκετικό Ολυμπιακό. Ένας «killer» στην επίθεση (Φουρνιέ), ένας καταλύτης στη χωρίς την μπάλα κίνηση (Βεζένκοφ)… Αυτά σε συνδυασμό με την άμυνα έδωσαν την πρωτιά στην Ευρωλίγκα. Ναι, αλλά υπήρξε ο τραυματισμός του Ουόκαπ και η φοβική αντίδραση στο Final Four. Και τώρα Ελλάδα και τελικοί Stixoiman GBL. Αν, λοιπόν, ο Ολυμπιακός πάρει το πρωτάθλημα, το «χαμόγελό» του θα είναι μελαγχολικό. Η απώλεια του ευρωπαϊκού τίτλου είναι «τραύμα» που δεν κλείνει, ενώ έχει χαθεί και το κύπελλο Ελλάδος από τον «αιώνιο».

Το υστερόγραφο της άδοξης δόξας

Η ιδέα για το άρθρο ήρθε πριν επαναληφθούν τα αίσχη του δεύτερου τελικού. Πριν «μιλήσουν» οι χειρονομίες, οι τσάμπα μαγκιές, οι «φουσκωτοί», τα λόγια τα μαύρα, οι περιγραφές οι αποκρουστικές, τα αυτόφωρα, τα social media, οι υπουργοί που θα κάνουν «ντα» τα παιδάκια, οι συσκέψεις που λύσουν το άλυτο πρόβλημα της έλλειψης παιδείας και της επιβολής της εξουσίας του δυνατού… Πριν απ’ όλα αυτά υπήρχε σκέψη για ομορφιά, φαντασία και προσπάθεια για το υψηλό. Τώρα, μας πλακώνει το χαμερπές και η αγυρτεία. Εμείς, όμως, θα επιμείνουμε και όπου μας βγάλει.

*Cover Photo: Χρήστος Ζωίδης