Μετά τον… κακό χαμό των προηγούμενων ημερών, ο Γιώργος Κούβαρης γράφει για την επανέναρξη των τελικών της Stoiximan GBL και στέκεται σε συγκεριμένους λόγους προκειμένου λίγο μετά τις 23:00 το βράδυ οι «αιώνιοι» να ασχολούνται μόνο με το μπάσκετ και με τίποτε άλλο.

Άντε να δούμε τι θα δούμε σήμερα. Είναι αυτό που είχα γράψει αμέσως μετά το τέλος του 2ου τελικού στο ΣΕΦ. Ότι εκεί που (νομίζεις ότι) τα έχει δει όλα, στη συνέχεια πάντα θα προκύπτει όλο και κάτι καινούργιο, το οποίο δεν φανταζόσουν ποτέ.

Θεωρώ ότι τα είπαμε την επομένη του αγώνα. Ήταν μια τραγική διαιτησία και σαν να μην έφτανε αυτό είχαμε και ένα απίστευτο γαϊτανάκι ανακοινώσεων μεταξύ των «αιωνίων». Είμαι στον χώρο του μπάσκετ πολλά χρόνια. Σχεδόν 30. Πραγματικά δεν θυμάμαι κάτι ανάλογο στο παρελθόν. Τόσο μεγάλη και ανοικτή κόντρα. Και όχι τόσο των ομάδων (για την ακρίβεια καθόλου των ομάδων) όσο των ιδιοκτητών μεταξύ τους. Άνοιξε ο ασκός του Αιόλου και άντε να κλείσει τώρα.

Πρωταγωνιστές οι παίκτες και όχι οι… Μαγκλογιάννηδες

Εμάς ωστόσο δεν πρέπει να μας απασχολούν αυτά τα πράγματα. Είναι δικά τους. Και θα τα λύσουν. Ή και μπορεί να μην τα λύσουν και ποτέ. Ας κάνουν ό,τι θέλουν. Εμένα με ενδιαφέρει το μπάσκετ και αυτά που βλέπω μέσα στις τέσσερις γραμμές του παρκέ. Και στο τέλος της ημέρας ξέρετε τι θέλω; Να μιλάω για μπάσκετ. Μόνο για μπάσκετ. Για τους πραγματικούς πρωταγωνιστές. Τον Ναν. Τον Σλούκα. Τον Φουρνιέ. Τον Βεζένκοβ. Και όχι για τον Μαγκλογιάννη, τον Χριστινάκη τον Τσιμπούρη και τον οποιονδήποτε Μαγκλογιάννη, Χριστινάκη ή Τσιμπούρη από εδώ και στο εξής.

Θεωρώ ότι με τον κακό χαμό που προηγήθηκε τις τελευταίες ημέρες χάθηκε η ουσία του πράγματος. Τα όσα συμβαίνουν στο παρκέ του ΣΕΦ και στο glass floor του ΟΑΚΑ. Η αλήθεια είναι ότι δεν αναφέρθηκε καθόλου η ταμπακιέρα η οποία κατά την ταπεινή μου και προσωπική άποψη έχει να κάνει με την διαιτησία των τελικών. Σίγουρα δεν μπαίνει στην ίδια… κατσαρόλα με τον (τρόπον τινά) «πόλεμο» μεταξύ των ιδιοκτητών των δύο μεγάλων ΚΑΕ και αυτό διότι πρόκειται για ένα τελείως διαφορετικό κομμάτι.

Σίγουρα σε αυτές τις μέρες που μεσολάβησαν μεταξύ του Game 2 και του Game 3 δεν έγινε τίποτε απολύτως προκειμένου να βελτιωθεί η κατάσταση. Μάλλον για το θέσω καλύτερα. Ελπίζω να έγινε και να μην μαθεύτηκε ποτέ. Να μην βγήκε τίποτε προς τα έξω ώστε ώστε από εδώ και στο εξής να αλλάξει η κατάσταση. Να βλέπουμε πολύ λιγότερα λάθη (γιατί λάθη πάντα θα γίνονται) από τους διαιτητές και σίγουρα όχι τα περισσότερα από αυτά τα λάθη να είναι κατά της μίας από τις δύο ομάδες.

Δεν πιστεύω ότι μέσα σε αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα να έγιναν δραστικές αλλαγές. Το θεωρώ παντελώς απίθανο. Ωστόσο τότε και μόνο τότε θα μπορούμε να μιλάμε ΜΟΝΟ για μπάσκετ που στην τελική είναι και το μεγάλο ζητούμενο. Εάν και εφόσον ομαλοποιηθεί η κατάσταση και δεν ξαναδούμε σημεία και τεράτα από τους διαιτητές έως και την ολοκλήρωση των τελικών, τότε ο ίδιος ο κόσμος θα χαρεί το ίδιο το μπάσκετ. Οποιαδήποτε ομάδα και αν κερδίσει. Αν μοιραστεί το καρπούζι στη μέση, ο ηττημένος θα αναγκαστεί να παραδεχτεί και τον νικητή. Όσο και αν θα έχει πληγωθεί.

«Ποτισμένοι» με πείσμα και αποφασιστικότητα

Απλούστατα δεν πρέπει να μένουμε στο παρελθόν. Ό,τι έγινε, έγινε την περασμένη Κυριακή (1/6) στο ΣΕΦ. Προχωράμε μπροστά. Όλοι πρέπει να προχωρούν μπροστά γιατί είναι αποδεδειγμένο ότι όποιος στέκεται στο παρελθόν, χάνει το παρόν και το μέλλον. Και μιλώντας για τον Παναθηναϊκό, το μόνο που έχω να πω είναι ότι δεν πρόκειται να μπουν στο ΟΑΚΑ και να έχουν (δικαιολογημένη) γκρίνια. Αντίθετα άπαντες είναι «ποτισμένοι» με πείσμα και αποφασιστικότητα ενόψει της συνέχειας. Μένει να την δούμε και στο παρκέ.

Εδώ που έφτασε η κατάσταση και με τον τρόπο τον οποίο έφτασε, το αποψινό παιχνίδι του ΟΑΚΑ (6/6, 21:00) έχει μετατραπεί στο πιο κομβικό της σειράς. Ο νικητής θεωρώ ότι θα αγκαλιάσει το πρωτάθλημα. Μην πω ότι θα το έχει ήδη κατακτήσει. Ειδικά εάν είναι ο Ολυμπιακός. Όχι ότι δεν θα ισχύει το ίδιο και για τον Παναθηναϊκό αλλά το λέω με την έννοια του ότι το Game 4 θα διεξαχθεί στο ΣΕΦ και θα έχει καταφέρει να φέρει «τούμπα» όλα τα προγνωστικά, μετατρέποντας την ψυχολογία που είχε βρεθεί στα Τάρταρα του ναδίρ, σε «ματς μπολ τίτλου» στο ζενίθ.

Γι’ αυτό και λέω ότι ο Παναθηναϊκός οφείλει να μπει στο παρκέ από το πρώτο δευτερόλεπτα και να μασάει σίδερα. Να είναι σκληρός. Δυναμικός. Να ξεκινήσει τα πάντα μέσα από την άμυνά του. Και αν η διαιτησία κινηθεί σε επίπεδα Game 1 που πέρασε απαρατήρητη, τότε στο τέλος να βγάλουμε το καπέλο στον νικτή.

Αυή θα είναι και η μεγάλη επιτυχία του επόμενου τελικού και όλων των υπολοίπων τελικών έως το τέλος της σεζόν. Να περνούν απαρατήροι διαιτητές. Να μην ασχοληθεί κανείς μαζί τους για τα λάθη που θα έχουν κάνει. Μακάρι να γίνει ώστε λίγες ώρες αργότερα μετά το ντέρμπι να σχολιάζουμε εδώ την άμυνα του Γκραντ στον Φουρνιέ, την απόδοση του Κέντρικ Ναν ο οποίος ψάχνει το δικό του «restart», το αν ο Σλούκας είχε back to back εξαιρετική εμφάνιση, για το αν ο Γκέιμπριελ και ο Γιούρτσεβεν είχαν περιορίσει την δράση του ανεβασμένου Φαλ, για το ποιοι θα ήταν οι x-factors του Game 3.