Δεν είναι λίγο να έρχεται μία ομάδα σαν την Βιγιαρεάλ στο ΟΑΚΑ, που πριν περίπου τρία χρόνια κατέκτησε το Europa League και διαθέτει ακόμα κάποιους παίκτες από κείνη την ομάδα και να την αναγκάζεις να μένει μόλις στην μία καθαρή ευκαιρία σε ολόκληρο το παιχνίδι.

Οι «πράσινοι» φρόντισαν να αυξήσουν την αμυντική τους συγκέντρωση και να εκμηδενίσουν σχεδόν τα ατομικά λάθη, πράγματα που τους κόστισε στα ματς με την Μπράγκα.

Αυτή η μία καθαρή ευκαιρία που δημιούργησαν οι Ισπανοί με την κούρσα του Μοράλες λογικό ήταν να γίνει κάποια στιγμή, αφού μην ξεχνάμε πως παίζει κι ο αντίπαλος και ότι στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για μία ομάδα με τεράστια ποιότητα μπροστά, ακόμα και χωρίς τις βασικές επιλογές της στο χορτάρι. Σύνολο οι Ισπανοί έφτιαξαν μόλις τέσσερις τελικές και μόνο μία εξ’ αυτών κατέληξε στην εστία.

Κι όλα αυτά σ’ ένα παιχνίδι οι «πράσινοι» δεν είχαν την κυκλοφορία της μπάλας υπέρ τους, που αποτελεί το «όπλο» τους και στο αμυντικό κομμάτι, αφού ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς ακολουθεί το ρητό που λέει ότι όσο έχεις την μπάλα στα πόδια σου δεν κινδυνεύεις. Η Βιγιαρεάλ ήταν αυτή που είχε έστω και οριακά την κατοχή (44-56%, 314/375 πάσες – 453/521 πάσες). Όμως το «τριφύλλι» προσαρμόστηκε στις συνθήκες του παιχνιδιού και μάλιστα σε πολύ καλό βαθμό.

Μεγάλη συμβολή στην αμυντική λειτουργία της ομάδας είχαν και οι δύο εξτρέμ της που δεν επιλέχθηκαν τυχαία. Ο Μαντσίνι και ο Παλάσιος είναι οι δύο ακραίοι που προσφέρουν περισσότερο στο αμυντικό κομμάτι κι αυτός είναι από τους λόγους που επιλέχθηκαν για το συγκεκριμένο παιχνίδι. Οι βοήθειες που έδωσαν στα μπακ της πλευράς τους που είχαν να αντιμετωπίσουν παίκτες όπως ο Τριγκέρος και ο Σουάρεθ αρχικά και ο Πίνο με τον Μορένο αργότερα ήταν πολύτιμες.

Οι γραμμές των «πρασίνων» ήταν κοντά μεταξύ τους «πνίγοντας» την Βιγιαρεάλ και περιορίζοντας αρκετά τους χώρους, αλλά και τον χρόνο που είχαν στην διάθεσή τους οι Ισπανοί προκειμένου να δημιουργήσουν. Άλλωστε όταν πιέζεσαι μόνιμα είναι ακόμα δυσκολότερα να έχεις σωστές επιλογές.