Παρά την ήττα με 1-0 και την απώλεια του UEFA Super Cup από τη Μίλαν, στην Πόρτο παρέμενε διάχυτη η αισιοδοξία για τη νέα σεζόν. Ο Μουρίνιο άλλωστε είχε καταφέρει να δώσει νέα πνοή σε νέους και… βετεράνους που συνέθεταν μαζί το σύνολο των αποδυτηρίων, με τους Ρικάρντο Καρβάλιο, Παούλο Φερέιρα, Κοστίνια και Ντέκο να ξεχωρίζουν.

Οι δυο πρώτοι ως ηγέτες της οπισθοφυλακής, παρέα με τον Ζορζ Κόστα, αποτελούσαν έναν πραγματικό γρανίτη στην άμυνα, ένα τείχος αδιαπέραστο για κάθε επιθετική γραμμή. Αν προσθέσουμε μάλιστα στην εξίσωση και τον Κοστίνια, ένα αμυντικό χαφ που φημιζόταν για τα τάκλιν και τις άρτιες τοποθετήσεις του μέσα στον αγωνιστικό χώρο, τότε προοδευτικά σχηματίζεται η εικόνα της ομάδας που είχε συνθέσει ο Ζοσέ Μουρίνιο, ο οποίος ωστόσο διατηρούσε ακόμα έναν (όχι και τόσο κρυφό) άσο στο μανίκι.

Ο λόγος για τον «μάγο» Ντέκο, το πρόσωπο που έμελλε να οδηγήσει την Πόρτο πέρα από τα στενά σύνορα της πατρίδας του και να κάνει το όνομά της ξακουστό σε ολόκληρη την Ευρώπη. Με εκείνον εξάλλου σε ρόλο πρωταγωνιστή, οι Δράκοι φρόντισαν να δείξουν από την αρχή τα δόντια τους στο Champions League. Υπό άλλες συνθήκες, ένας όμιλος απέναντι σε Ρεάλ, Μαρσέιγ και Παρτιζάν θα έμοιαζε καταδικαστικός για την Πόρτο. Εκείνη η γενιά ωστόσο διψούσε για την κορυφή.

Με απολογισμό τρεις νίκες, δυο ισοπαλίες και μόλις μια ήττα (από τη Ρεάλ στο Μπερναμπέου), οι Πορτογάλοι σφράγισαν τη δεύτερη θέση και μαζί την πρόκριση για τους «16» του θεσμού, εκεί όπου βρέθηκαν αντιμέτωποι με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον. Και μόνο στο άκουσμα του ζευγαριού, οι περισσότεροι υπέθεσαν πως η Πόρτο είχε φτάσει πλέον στον τερματικό της σταθμό. Μα δεν υπολόγιζαν πως οι πολεμιστές του Μουρίνιο ήταν αποφασισμένοι να κοιτάξουν στα μάτια κάθε αντίπαλο.

Τελικά το γκολ του Κοστίνια στο 89΄της αναμέτρησης στο «Ολντ Τράφορντ» σηματοδότησε την ισοπαλία – πρόκριση των Δράκων μετά τη νίκη τους στον πρώτο αγώνα και παράλληλα έναν από τους πιο iconic πανηγυρισμούς στο ποδόσφαιρο, με τον Μουρίνιο να σφίγγει τις γροθιές του και να ξεχύνεται σαν χείμαρρος προς το κουβάρι που είχαν σχηματίσει οι ποδοσφαιριστές του. Εκείνο το αποτέλεσμα μνημονεύεται ακόμα σαν μια πρόκριση σταθμός για το κλαμπ, ως το σημείο που ο διακόπτης γύρισε για τα καλά εντός των αποδυτηρίων.

Και με την τύχη να βάζει το… χεράκι της στις κληρώσεις, ο δρόμος για την κορυφή της Ευρώπης είχε ανοίξει διάπλατα για τους Πορτογάλους. Το όνομα της Λυών άλλωστε για τους «8» του θεσμού δεν… τρόμαζε, όπως ούτε κι εκείνο της Ντεπορτίβο Λα Κορούνια για τα ημιτελικά. Οι Ισπανοί βέβαια λίγες εβδομάδες νωρίτερα είχε αφήσει εκτός με ασύλληπτη ανατροπή την τότε τροπαιούχο Μίλαν και είχαν αποδείξει πως μπορούσαν να τιμωρήσουν οποιονδήποτε αντίπαλο έκανε το λάθος να τους υποτιμήσει.

Τελικά ένα γκολ του Ντερλέι στο «Ριαθόρ» αρκούσε για να στείλει την Πόρτο στον τελικό της διοργάνωσης, εκεί όπου την περίμενε η Μονακό του Άκη Ζήκου. Οι Γάλλοι από την πλευρά τους είχαν φροντίσει να εξολοθρεύσουν κατά σειρά τις Λοκομοτίβ Μόσχας, Ρεάλ Μαδρίτης και Τσέλσι για να φτάσουν μια ανάσα από την κούπα, την οποία ωστόσο δεν κατάφεραν ποτέ να πάρουν πίσω στο Πριγκιπάτο.

Στη μοναδική τους ευκαιρία άλλωστε, οι Δράκοι μετέτρεψαν σε πάρτι τον τελικό για να σκαρφαλώσουν στην κορυφή. Με τον Ντέκο να κινεί τα νήματα σαν μετρονόμος στον αγωνιστικό χώρο του «Γκελζενκίρχεν», οι Πορτογάλοι βρήκαν δίχτυα τρεις φορές για να επικρατήσουν με το επιβλητικό 3-0 και να στεφθούν πρωταθλητές Ευρώπης για δεύτερη φορά στην ιστορία τους.

Παράλληλα, η κατάκτηση ενός δεύτερου σερί πρωταθλήματος ήρθε για να… δέσει το γλυκό, με την Πόρτο να φτάνει έως την κορυφή του βουνού και να ολοκληρώνει έναν από τους πιο μυθικούς άθλους της σύγχρονης ποδοσφαιρικής ιστορίας.





gazzeta.gr

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΑΡΘΡΑΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ