Ο Νίκος Αθανασίου γράφει για το αποψινό συναπάντημα του Παναθηναϊκού με την ιστορία.
Kλείνεις τα μάτια. Εσύ που είσαι κοντά στα 60, εσύ που έζησες τα καλύτερα χρόνια αυτού του τεράστιου συλλόγου. Η γκολάρα του Μαυρίδη στον αποκλεισμό της Φέγενορντ, το μαγικό βράδυ πρόκρισης στα ημιτελικά του Πρωταθλητριών με την Γκέτεμποργκ, η υποταγή της Γιουβέντους χάρη στα μαγικά του ενός και μοναδικού, Μητσάρα, η ξεγυρισμένη πεντάρα στη Χόνβεντ. ΟΑΚΑ. Καλογρέζα. 75.000 κόσμος. Ο ορισμός της λέξης ”Παναθηναϊκός”.
Κλείνεις τα μάτια. Εσύ κι εγώ που κοντεύουμε τα 40. Και ήμασταν τότε παιδιά. ”Όταν σε αγάπησα ήμουν παιδί και τα παιδιά δεν ξεχνούν ποτέ” που λέει και ο ποιητής. Η ραψωδία κόντρα στη Λέγκια με το τάνγκο του Μπορέλι, το μυθικό βράδυ κόντρα στη Γιουβέντους, ίσως το καλύτερο βράδυ που έχεις ζήσει σε γήπεδο. Η παράδοση της Στεάουα στις ορέξεις του Ασάνοβιτς με εξάρα, το θρίλερ με την Βίσλα, η σφράγιση της πρωτιάς κόντρα στην Ανόρθωση. ΟΑΚΑ. Καλογρέζα. 75.000 κόσμος. Ο ορισμός της λέξης ”Παναθηναϊκός”.
Κλείνεις τα μάτια. Εσύ που είσαι 20-25 και τις glory days τις άκουσες, τις διάβασες, τις είδες στο Youtube. Ξανά και ξανά. Ασταμάτητα. Δεν έκανες κάτι κακό, το ίδιο κάναμε κι εμείς. Πόσο μας έλειψε. Αν έχεις καλή μνήμη, θα θυμάσαι όμως. Την μυθική ανατροπή επί της Ρόμα. Ξανά ΟΑΚΑ. Ξανά Καλογρέζα. Ξανά 75.000 κόσμος, ξανά ο ορισμός της λέξης ”Παναθηναϊκός” αλλά έφτασε η ώρα να δεις, να καταλάβεις, να βιώσεις το πόσο μεγάλος, σπουδαίος και μοναδικός είναι αυτός ο σύλλογος, έφτασε το βράδυ που θα κατανοήσεις με όλες σου τις αισθήσεις τι σημαίνει Panathinaikos.
Όποιο και αν είναι το συναίσθημα στο φινάλε του αγώνα, τούτη εδώ η βραδιά, είναι ένα ραντεβού με την ιστορία, είναι ένα συναπάντημα με το dna του οργανισμού. Δεν είναι τόσο σημαντικό αν σκεφτούμε το παρελθόν.
Αυτή ήταν η… καθημερινότητα της ομάδας για δεκαετίες ολόκληρες. Είναι, όμως, τόσο σημαντικό αυτό το βράδυ, γιατί συμβαίνει μετά από πολλά χρόνια, είναι σημαντικό γιατί κλείνει οριστικά και αμετάκλητα μια σκοτεινή και μίζερη περίοδο, είναι κάτι ξεχωριστό γιατί θυμίζει σε όλους το ποιος είναι πραγματικά ο Παναθηναϊκός.
Βάλτε τα πράσινά σας, φορέστε το κασκόλ σας, από νωρίς στις κερκίδες και ζήστε το. Μέχρι το μεδούλι. Απολαύστε το. Νιώστε την μαγεία του σεντονιού, του ύμνου του Champions League, οι παλιοί σίγουρα θα ανατριχιάσετε, θα συγκινηθείτε και ίσως να κλάψετε και οι νέοι, οι πολύ νέοι, έφτασε η ώρα σας να… συστηθείτε με τον Παναθηναϊκό.
Τα υπόλοιπα θα-πρέπει- να τα κάνει η ομαδάρα του Ιβάν. Υπερβατικά έφτασε μέχρι εδώ, απέχει μια νίκη μακριά από τους ομίλους της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης, για πρώτη φορά μετά από δεκατρία ολόκληρα χρόνια.
Για πολλούς από αυτούς είναι το ματς της ζωής τους. Το ματς της καριέρας τους. Ό,τι και αν γίνει στο τέλος, αξίζουν το πιο θερμό χειροκρότημα, αξίζουν σεβασμό και αγάπη, μας προσέφεραν ένα υπέροχο καλοκαίρι και η Ευρώπη θα συνεχιστεί στο Europa League.
Ό,τι και αν γίνει ο Παναθηναϊκός το έκανε το καθήκον του και με το παραπάνω αλλά διάολε, το ποδόσφαιρο κάτι σου χρωστάει. Και από πέρσι και από παλαιότερες στιγμές. Δεν γίνεται. Κάποια στιγμή θα στα δώσει πίσω. Έτσι κάνει η στρογγυλή θέα με εκείνους που την σέβονται, με εκείνους που εξελίσσονται, με εκείνους που δεν σταματούν να προοδεύουν.
Μακάρι να έφτασε το πλήρωμα του χρόνου. Αυτά για τώρα. Τα υπόλοιπα το βράδυ.
Ραντεβού στη φλόγα…
