«Υπάρχει μια φωτογραφία στο σπίτι μου από μια ιδιαίτερη μέρα που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Τραβήχτηκε το καλοκαίρι του 1996, όταν η Ρεάλ Μαδρίτης μόλις με είχε αγοράσει από την Ίντερ. Πριν από εκείνη την ημέρα δεν είχα πάει ποτέ στη Μαδρίτη. Ήμουν 23 χρονών. Όταν προσγειώθηκα στο αεροδρόμιο, δεν πήγα κατευθείαν για να μάθω πού θα έμενα.
Ούτε πήγα στο Σαντιάγο Μπερναμπέου, το πιο μεγαλοπρεπές στάδιο της Ευρώπης. Όχι. Πήγα με μερικούς ανθρώπους από μια ισπανική εφημερίδα στην πλατεία Θιβέλες. Είχα δει μόνο φωτογραφίες, αλλά ήξερα ότι ήταν ένα ιδιαίτερο μέρος. Στο κέντρο της πλατείας υπάρχει ένα σιντριβάνι με ένα μαρμάρινο άγαλμα της θεάς Κυβέλης.
Σε κοντινή απόσταση βρίσκονται κολοσσιαία κτήρια όπως η Banco de España και το Palacio de Cibeles. Ο κυκλικός κόμβος μπορεί να σας στείλει στην καρδιά του κέντρου της πόλης, στο πάρκο Retiro, στο μουσείο Prado ή μέχρι την Paseo de la Castellana, όπου θα βρείτε το Μπερναμπέου. Για οποιονδήποτε στη Μαδρίτη, η συγκεκριμένη πλατεία είναι ένα από τα πιο εμβληματικά μέρη της πόλης.
Αλλά για τους ποδοσφαιρόφιλους έχει επιπλέον σημασία. Η πλατεία Θιβέλες είναι το μέρος όπου η Ρεάλ Μαδρίτης — και η εθνική ομάδα της Ισπανίας — πηγαίνουν για να γιορτάσουν τους τίτλους τους.
Έτσι, το να πάω εκεί από το αεροδρόμιο έμοιαζε λίγο με την προσγείωση στο Ρίο ντε Τζανέιρο για πρώτη φορά και κατευθείαν προς το άγαλμα του Χριστού του Λυτρωτή. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένος. Και τότε ήταν που ο φωτογράφος από την εφημερίδα τράβηξε μια φωτογραφία μου. Όταν κοιτάζω αυτή τη φωτογραφία, μου θυμίζει πώς ξεκίνησε το τρελό ταξίδι μου με τη Ρεάλ Μαδρίτης».
Μέσα από αυτές τις παραγράφους ο Ρομπέρτο Κάρλος εξηγεί με τον πιο απλό και ανόθευτο τρόπο τη σύνδεσή του με τη Ρεάλ, τον θαυμασμό του για την πόλη και το κλαμπ. Αποφεύγοντας υπερβολές και βαρύγδουπες εκφράσεις κάνει ένα νοητό ταξίδι στο παρελθόν και στον τόπο που μεγαλούργησε για 11 ολόκληρα χρόνια, στο μέρος που έχτισε το μεγαλύτερο κομμάτι του μύθου του.
Εκεί όπου κέρδισε το προσωνύμιο «άνθρωπος – σφαίρα» για τα δυνατά σουτ και φάουλ που κάθε φορά έδιναν την εντύπωση πως έσπαγαν το φράγμα του ήχου. Και η αλήθεια είναι πως μέσα από τις ξεχωριστές του δυνάμεις κατάφερε να ρίξει τις δικές του ιστορικές πινελιές πάνω στη λευκή φανέλα. Ποιος μπορεί άλλωστε να ξεχάσει την ασίστ του για το θρυλικό βολέ του Ζιντάν στον τελικό του Champions League το 2002 που χάρισε το τρόπαιο στη Ρεάλ;
Ή την ασύλληπτη οβίδα που έπιασε σχεδόν από τη γραμμή του… κόρνερ για να στείλει τη μπάλα στο παραθυράκι της εστίας της Τενερίφης; Και μέσα από αυτές τις ιδιαίτερες στιγμές ακολούθησαν και τα τρόπαια που χαλύβδωσαν ακόμα περισσότερο τον ισχυρισμό πως πρόκειται για τον ίσως κορυφαίο αριστερό μπακ στην ιστορία του ποδοσφαίρου.
Τρία Champions League πρόλαβε να πανηγυρίσει στην Ισπανία. Μαζί με τέσσερα πρωταθλήματα, τρία ισπανικά Super Cup, δυο Διηπειρωτικά κι ένα Super Cup Ευρώπης. Ένας γεννημένος νικητής, ερωτευμένος με τα ασημικά. Αλλά το σπουδαιότερο Κύπελλο της καριέρας του το φύλαγε για μια διαφορετική φανέλα…
