Η «στρατολόγηση» ξεκίνησε με σοβαρότητα. Ο Φόρσιθ έψαξε στο βιβλίο με τις επαφές του και βρήκε τον ηθοποιό του Royle Family, Ραλφ Λιτλ (ο οποίος είχε παίξει μερικά παιχνίδια σε ημι-επαγγελματικό επίπεδο) και τον πρώην αμυντικό της Μπόλτον και της Σαουθάμπτον, Σίμον Τσάρλτον, ο οποίος προοριζόταν για αρχηγός της ομάδας. Ο 40χρονος μπακ έφυγε αμέσως τραυματισμένος λίγα λεπτά μετά το ντεμπούτο του.
Όπως έχει πει ο ίδιος ο Φόρσιθ, «πλημμυρίστηκε από προσφορές από όλο τον κόσμο από υποψήφιους παίκτες». Η κυβέρνηση του Sealand πρόσφερε επίσης δύο θέσεις στην ομάδα σε οπαδούς που είχαν αγοράσει εισιτήριο για αγώνα της εθνικής!
Ο Σταμπς, εν τω μεταξύ, κανόνισε να διεξαχθεί το παιχνίδι στο γήπεδο Wey Court του Γκοντάλμινγκ κόντρα στα νησιά Chagos. Αν η ιστορία του Sealand ήταν μια ιστορία οπορτουνισμού, οι Chagossians είχαν να πουν μια πιο… βαριά ιστορία.
Ο λαός τους ζούσε σε ένα αρχιπέλαγος στον Ινδικό Ωκεανό πριν εκριζωθεί βίαια από τη βρετανική κυβέρνηση στις αρχές της δεκαετίας του 1970 με σκοπό την εγκατάσταση μιας αμερικανικής ναυτικής βάσης στο νησί Ντιέγκο Γκαρσία. Μια σειρά από δικαστικές αποφάσεις και εφέσεις επικύρωσαν τελικά την απαγόρευση επιστροφής τους στην πατρίδα τους, παρόλο που τους χορηγήθηκαν βρετανικά διαβατήρια το 2004, με αποτέλεσμα μια κοινότητα 3.000 Chagossians να εγκατασταθεί στο Σάσεξ.
Tο Sealand χρειαζόταν έναν τερματοφύλακα. Εν τέλει ήρθε ο πρώην διεθνής με την U21 της Σκωτίας, Ντέρεκ Στιλ, του οποίου η πιο πρόσφατη ποδοσφαιρική δράση ήταν στον υποβιβασμό της Τζίλιγχαμ στη League Two πριν τέσσερα χρόνια.
Ο παραλογισμός αυτής της κατάστασης έφτασε στο «peak» όταν οι ομάδες παρατάχθηκαν στο γήπεδο ένα συννεφιασμένο απόγευμα Σαββάτου στο Γκοντάλμινγκ. Από τα παλιά ηχεία ακούστηκε το E Mare Libertas, ο εθνικός ύμνος που συνέθεσε ο Μπασίλ Σιμιλένκο, ο οποίος αργότερα απέτυχε να υποβάλει αίτηση για να εκπροσωπήσει τη Μεγάλη Βρετανία στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision με μια συμμετοχή που ονομάζεται «#lovinglife».
Δυστυχώς για την ομάδα του Φορσίθ, οι Chagossians προηγήθηκαν με 2-0 από το ημίχρονο. «Για ένα έθνος – φρούριο το Sealand είχε μεγάλο πρόβλημα στην άμυνα», παρατήρησε ο ρεπόρτερ του BBC.
Για να… αγχώσει περισσότερο τους «στρατολογημένους» Sealanders, ο αρχηγός του κράτους τους παρακολουθούσε. Ο Πρίγκιπας Μάικλ πρόσφερε την περίληψη του ημιχρόνου που θα περίμενε κανείς από έναν άνδρα που παρακολουθούσε τη χώρα του να χάνει με 2-0. «Ίσως οι παίκτες μας θα έπρεπε να είχαν προπονηθεί λίγο περισσότερο… η μπύρα και η πίτσα μάλλον δεν είναι το σωστό πράγμα για προπόνηση».
Η θητεία του Λιτλ ως τερματοφύλακας και αρχηγός του Sealand έληξε με ένα παιχνίδι εναντίον του Άλντερνεϊ στο Γκοντάλμινγκ το 2013. Η πρώτη νίκη της εθνικής ομάδας του Sealand.
Γύρω στο 2013-14, «ήταν το σημείο όπου η ομάδα του Sealand που διοικούνταν από τον Νιλ άρχισε κάπως να διαμορφώνεται. Υπήρχε η εθνική ομάδα και μετά υπήρχε αυτό το είδος των διασημοτήτων, που νομίζω ότι ήταν ιδέα του Νιλ», λέει ο Σταμπς.
Αυτή η επιδίωξη των μεγαλύτερων δυνατών ονομάτων εξελίχθηκε σε μια μπερδεμένη μίξη άγνωστων «celebrities». Αυτή η λίστα των ονομάτων που θα αντιπροσώπευαν τους «All Stars» του Sealand αποτελούνταν από: τον κάποτε διευθυντή επιχειρήσεων του Ντέιβιντ Μπέκαμ, Ντέιβ Γκάρντνερ, τον Ευρωπαίο πρωταθλητή στο άλμα εις ύψος κλειστού στίβου το 1994 Ντάλτον Γκραντ, τον πρώην αμυντικό της Λίβερπουλ Τζον Σκέιλς, τον πυγμάχο Τζο Καλζάγκε, τον παίκτη ράγκμπι Ούγκο Μόνιε, τον χρυσό Ολυμπιονίκη κωπηλασίας Μαρκ Χάντερ, τον πρώην μέσο της Τσέλσι Τζόντι Μόρις, ο οποίος ήταν ίσως το μοναδικό μεγάλο όνομα και τον κωμικό Τζακ Γουάιτολ.
Αν και αυτή η ομάδα του Sealand δεν ήταν απαραιτήτως ένα χόμπι διασημοτήτων, καθώς έπαιξαν δύο φορές με μια ομάδα All-Stars της Φούλαμ να συγκεντρώσούν χρήματα για μια φιλανθρωπική οργάνωση παιδικού ξενώνα, έκαναν ελάχιστα για να βοηθήσουν να αναγνωριστεί η εθνική του Sealand από την ποδοσφαιρική κοινότητα εκτός της FIFA. Η Συνομοσπονδία Ανεξάρτητων Ποδοσφαιρικών Ομοσπονδιών (CONIFA) απέρριψε τουλάχιστον μία αίτηση συμμετοχής και τα αυστηρά κριτήρια της υποδηλώνουν ότι η προοπτική του Sealand να αποκτήσει ποτέ το ποδοσφαιρικό καθεστώς της Κορνουάλης, της Σαρδηνίας ή του Θιβέτ είναι, στην καλύτερη περίπτωση, απομακρυσμένη.
Ο Σταμπς το δέχεται αυτό. «Νομίζω, για να είμαι ειλικρινής, το Sealand ως έννοια προδίδει το πνεύμα της CONIFA. Πέρα από τα αστεία, υπάρχουν ομάδες και άνθρωποι εκεί που έχουν μια πραγματικά σοβαρή ιστορία, που δεν αναγνωρίζονται ή καταστέλλεται η ανεξαρτησία τους από μια ανώτερη δύναμη. Μια πλατφόρμα εξόρυξης πετρελαίου από τη Βόρεια Θάλασσα που εμφανίζεται με celebrities που δεν έχουν καμία σχέση… υποτιμά τα πράγματα».
