Ο Κάρλο «μπλόκαρε» ξανά τον Πεπ, ο οποίος ψάχνει μια ιστορική υπέρβαση στο «Έτιχαντ», την ώρα που η Ίντερ, στα… μουλωχτά, ετοιμάζει βαλίτσες για την Πόλη. Ο Αλέξανδρος Λοθάνο περιμένει πως και πως τις ρεβάνς των ημιτελικών του Champions League.
Ο αγαπημένος μου ήρωας κόμικ ήταν ο Spiderman. Γιατί; Ίσως επειδή ο Πίτερ Πάρκερ είχε δεχθεί bullying στο σχολείο (ομοιοπαθής…) και, επειδή τον τσίμπησε μια ραδιενεργή αράχνη (α ρε Σταν Λι…), απέκτησε μια ανυπολόγιστη δύναμη, η οποία βεβαίως έφερε μαζί της και μια τεράστια ευθύνη.
Ο Superman δεν μου ήταν ποτέ ιδιαιτέρως συμπαθής, εάν και πιτσιρικάς είχα μαγευτεί από τις ταινίες με τον αείμνηστο Κρίστοφερ Ριβ. Η αχίλλειος πτέρνας του alter ego του Κλαρκ Κεντ ήταν ο κρυπτονίτης.
Και, επειδή δεν έχω κρύψει ότι θεωρώ τον Πεπ Γκουαρδιόλα τον σύγχρονο Superman των προπονητών για την επιδραστικότητά του στο άθλημα, ο αναμφίβολος κρυπτονίτης του είναι ο Κάρλο Αντσελότι.
Ως τεχνικός της Μπαρτσελόνα, ο Καταλανός δεν είχε χάσει ποτέ στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου». Ως τεχνικός από εκεί και πέρα, δεν νίκησε ποτέ στο γήπεδο της Ρεάλ με αντίπαλο τον «Καρλέτο», μετρώντας μόνο μια νίκη και αυτή επί του Ζινεντίν Ζιντάν, λίγες ημέρες πριν από το πρώτο μεγάλο lockdown λόγω του κορονοϊού.
Ο Ιταλός, προς τον οποίο ο Πεπ τρέφει μεγάλο θαυμασμό και σεβασμό, θεωρώντας τον ως ένα από τα πρότυπά του, ξέρει πως να βραχυκυκλώνει τον Γκουαρδιόλα, ακόμα και αν γι’ αυτό χρειάζεται να κάνει ολίγον τι αντιαισθητική την ομάδα του.
Στο πρώτο ημίωρο του πρώτου ημιτελικού μεταξύ Ρεάλ και Μάντσεστερ Σίτι, η Βασίλισσα έδειχνε να έχει νοοτροπία μικρής ομάδας. Κλεισμένη πίσω, έδινε απροκάλυπτα την μπάλα στους Πολίτες και έψαχνε μόνο τις κόντρες για να αιφνιδιάσει.
Οι λόγοι μπορεί να είναι δύο. Πρώτον, η Ρεάλ είχε παίξει τελικό Κυπέλλου (ναι, ακόμα και με αντίπαλο την Οσασούνα) πριν από 72 ώρες και υπήρχε δεδομένα κούραση και… άδειασμα, σωματικό και ψυχολογικό.
Και δεύτερον, ίσως ο Αντσελότι θεωρούσε ότι μόνο έτσι μπορούσε να σταματήσει την καλοκουρδισμένη μηχανή της Σίτι. Η συνέχεια του αγώνα μετά την γκολάρα του Βινίσιους Ζούνιορ, βεβαίως, απέδειξε ότι η Ρεάλ μπορούσε να βάλει δύσκολα στην αντίπαλό της και έχοντας την πρωτοβουλία, παίζοντας ωραίο ποδόσφαιρο που σίγουρα μπορεί και όχι απαραίτητα «κλεφτοπόλεμο».
Η πρό(σ)κληση του Πεπ…
Την στιγμή που η Ρεάλ έπαιζε καλύτερα και έδειχνε πιο κοντά το 2-0, η Σίτι βρήκε το 1-1 σχεδόν από το… πουθενά και με ένα σουτ εκτός περιοχής του Κέβιν Ντε Μπρόινε, όπως άλλωστε είχε σκοράρει και ο «Βίνι».
Στη συνέχεια, εάν δεν ήταν ο Έντερσον, η Σίτι δύσκολα θα γλίτωνε την ήττα και ο Γκουαρδιόλα θα βρισκόταν σε ένα σενάριο που θα έμοιαζε πολύ με αυτό της σεζόν 2013-14. Τότε, επίσης στα ημιτελικά, η Μπάγερν του Πεπ κυριάρχησε στο πρώτο ματς του «Μπερναμπέου» της Ρεάλ του Κάρλο, αλλά έχασε με 1-0.
Στην ρεβάνς, όλοι είπαν στον Γκουαρδιόλα να παίξει φουλ επίθεση, ο Σέρχιο Ράμος σκόραρε δις από στατικές φάσεις, τον ακολούθησε ο Κριστιάνο Ρονάλντο και, κάπως έτσι, ο Καταλανός γνώρισε την βαρύτερη εντός έδρας ήττα της καριέρας του (0-4), με τον Ιταλό να οδηγεί την Ρεάλ στη δέκατη κούπα με τα μεγάλα αυτιά και πρώτη μετά από δώδεκα χρόνια (θα ακολουθούσαν άλλες τέσσερις έκτοτε).
Στο «Έτιχαντ», ο Γκουαρδιόλα έχει μπροστά του μια τεράστια πρό(σ)κληση: Να νικήσει (αρκεί και το 1-0) και να αποκλείσει την Ρεάλ των 14 Champions League, με το δικό του ποδόσφαιρο, παίρνοντας βεβαίως τα ελάχιστα απαιτητά ρίσκα και να ξορκίσει την «κατάρα» του κόντρα σε έναν προπονητή που μετράει δύο προκρίσεις στις δύο ευρωπαϊκές τους κόντρες.
…και το δίλημμα του Κάρλο
Ο Αντσελότι, από την άλλη πλευρά, έχει (;) ένα δίλημμα, αναφορικά με την άμυνα. Ο Έντερ Μιλιτάο, ένας από τους κορυφαίους κεντρικούς αμυντικούς στον κόσμο αλλά ντεφορμέ εσχάτως, επιστρέφει από τιμωρία και όλα δείχνουν ότι θα επιστρέψει και στην ενδεκάδα.
Η ποδοσφαιρική λογική λέει οτι θα πάρει την θέση του Νταβίντ Αλάμπα, αφού ο Αντόνιο Ρούντιγκερ, χάρη και στο «τρίγωνο των Βερμούδων» που δημιούργησε με τον Αυστριακό και τον Τόνι Κρόος, εκμηδένισε τον Έρλινγκ Μπράουτ Χάαλαντ (ο παίκτης με τις λιγότερες επαφές από τους 22 που ξεκίνησαν, 22 κατά σύμπτωση), κάτι που έκανε σε μεγάλο βαθμό και ο Φεδερίκο Βαλβέρδε με τον Ντε Μπρόινε, τον οποίο ακολούθησε σχεδόν μέχρι τα αποδυτήρια, κάνοντάς του κατά διαστήματα μαρκάρισμα μαν του μαν της παλαιάς, καλής εποχής.
Τι θα γίνει με τον Αλάμπα, ο οποίος έχει φάει με το… κουτάλι αυτά τα παιχνίδια; Θα μείνει στον πάγκο; Ή θα παίξει ως αριστερό μπακ, θέση που αποδεδειγμένα δεν του αρέσει; Και αν τελικά παίξει, τι θα γίνει ο πολύτιμος Εντουάρντο Καμαβινγκά, ο πιο φορμαρισμένος παίκτης της Ρεάλ μαζί με τον Βινίσιους και που δίνει τεράστια ενέργεια και ώθηση στην ομάδα του;
Πέραν αυτού του διλήμματος, ο πολύπειρος Ιταλός θα έχει μερικές ημέρες για να ξεκουράσει τους πιο καταπονημένους ποδοσφαιριστές του (στο πρωτάθλημα με την Χετάφε βλέπω από Νάτσο και Χεσούς Βαγέχο μέχρι Αρίμπας και Μαριάνο) και να σκεφτεί εάν θα δώσει ξανά την φουλ πρωτοβουλία στην Σίτι ή θα είναι πιο θαρραλέος. Η ισοπαλία, άλλωστε, δεν αρκεί στη Ρεάλ για να βρεθεί σε έναν ακόμα τελικό…
Το τρελό όνειρο της Ίντερ
Από την ημέρα της κλήρωσης των προημιτελικών (17/03), η κυρίαρχη άποψη ήταν ότι η πλευρά του ταμπλό που μάζευε Μάντσεστερ Σίτι, Μπάγερν Μονάχου και Ρεάλ Μαδρίτης θα έβγαζε το μεγάλο φαβορί για τον τελικό της Κωνσταντινούπολης (10/06) και αυτή με τις τρεις ιταλικές (Ίντερ, Μίλαν, Νάπολι) το αουτσάιντερ. Και αυτή η άποψη δεν έχει αλλάξει.
Η Ίντερ, όμως, στα… μουλωχτά και χωρίς να κάνει κρότο, βρίσκεται μια ανάσα από τον πρώτο της τελικό μετά από 13 χρόνια. Παρ’ ότι έφτυσε αίμα για να αποκλείσει την Πόρτο, τα κατάφερε πολύ πιο άνετα κόντρα στην Μπενφίκα και, την ίδια ώρα, δεν έχει εξασφαλίσει το εισιτήριο για το Champions League της επόμενης περιόδου.
Ο Σιμόνε Ιντσάγκι, η παραμονή του οποίου είναι ακόμα στον αέρα, έκλεισε τα αυτιά του, βελτίωσε την λειτουργία του 3-5-2 που καθιέρωσε στην ομάδα ο Αντόνιο Κόντε, για καλή του τύχη παίκτες – κλειδιά όπως ο Αλεχάντρο Μπαστόνι, ο Νικολό Μπαρέλα ή ο Λαουτάρο Μαρτίνες είναι σε καλή κατάσταση και έχει δημιουργήσει ένα σύνολο που λειτουργεί όλο και πιο αρμονικά.
Στον πρώτο ημιτελικό με την Μίλαν, οι Νερατζούρι αφινιδίασαν πλήρως την άσπονδη συμπολίτισσά τους, με την πίεση ψηλά τους έβαλαν δύο γκολ στα πρώτα έντεκα λεπτά και άγγιξαν ένα τρίτο και, στη συνέχεια, με εξαίρεση ένα δοκάρι του Σάντρο Τονάλι, δεν απειλήθηκαν ουσιαστικά από τους Ροσονέρι.
Μια ομάδα που δεν γέμιζε το μάτι αλλά φρόντισε να είναι συνεπέστατη αγωνιστικά στα νοκ άουτ, απέχει 90 λεπτά από τον τελικό. Και δεν νομίζω ότι μπορεί να ανατραπεί η κατάσταση, ακόμα και αν ο (πολυτιμότατος) Ραφαέλ Λεάο προλάβει να είναι έτοιμος για την ρεβάνς.
Και, στον τελικό, η Ίντερ θα είναι ξεκάθαρα το αουτσάιντερ, είτε κόντρα στη Μάντσεστερ Σίτι, είτε κόντρα στη Ρεάλ. Ε και; Όπως έλεγε ο Ελένιο Ερέρα, ο προπονητής των δύο πρώτων Κυπέλλων Πρωταθλητριών της ομάδας του Μιλάνο, «στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει μαγεία, η μαγεία είναι η δουλειά». Και, ως γνωστόν, ένα από τα παρατσούκλι του ήταν «Μάγος»…
