Τρία, τέσσερα, έξι, τέσσερα. Αυτοί είναι οι αριθμοί παραγωγικότητας του Κώστα Παπανικολάου στα πρώτα τέσσερα παιχνίδια της σειράς με τη Φενέρμπαχτσε, συνοδευόμενοι από 1/12 τρίποντα. Ο αρχηγός ήταν εκεί αλλά μπλοκαρισμένος, μάζευε τα ριμπάουντ αλλά έχανε μερικές μικρές «μάχες» στην άμυνα. Μέχρι που τις κέρδισε, αφού πρώτα υπέταξε την ίωση που τον ταλαιπώρησε δύο μέρες πριν τον «τελικό».
Στις μπασκετικές σέχτες υπάρχει μια κρυφή θεώρηση που προέρχεται από κάτι το οποίο είναι ορατό με το γυμνό μάτι. Όταν ο Παπανικολάου είναι καλά, ο Ολυμπιακός δύσκολα χάνει. Η αρχή γίνεται από τη γωνία, μπροστά από τον πάγκο των «ερυθρολεύκων». Ο αρχηγός σηκώνεται για τρεις και σημαδεύει κέντρο. Ήταν η στιγμή που όλοι αντιλήφθηκαν την κρισιμότητα του τι συμβαίνει μπροστά στα μάτια τους.
Ο Παπ ολοκληρώνει με 14 πόντους έχοντας 5/5 δίποντα και μοναδικό εύστοχο τρίποντο εκείνο, το πρώτο που έδειξε τον δρόμο, δίπλα στα 11 ριμπάουντ που κατέβασε. Θα μπορούσε να έχει και ένα… τύποις επιθετικό, όταν έπεισε τον Μπαρτζώκα να κάνει challenge για μία κατοχή προς το φινάλε της τρίτης περιόδου.
Έχει μάθε άλλωστε την προσφορά του να μην τη βλέπει αποτυπωμένη. Οι άμυνες στο close out, οι βοήθειες, τα χέρια που έβαλε στην μπάλα δεν μπορούν να καταγραφούν πουθενά, παρά μόνο σε ένα στοιχείο. Στο κουτάκι που πρασίνισε, τον υπέρτατο στόχο, το Κάουνας.
