Αντίστροφα μετρά για την αγωνιστική του πρεμιέρα στο Wimbledon ο Άντι Μάρεϊ, στο οποίο θα παίξει για 15η φορά στη μέχρι τώρα καριέρα του, ενώ το έχει κατακτήσει και δύο φορές στο παρελθόν (2013, 2016).
Ο 36χρονος Βρετανός τενίστας συχνά πυκνά βρίσκεται και στο επίκεντρο των συζητήσεων περί της απόσυρσής του από την ενεργό δράση, με τον ίδιο ωστόσο να μη σκέφτεται κάτι τέτοιο, καθώς απολαμβάνει ακόμα το παιχνίδι, και το αποδεικνύει άλλωστε με τις back to back κατακτήσεις των ATP Challenger διοργανώσεων.
Πάνω σ’ αυτό το θέμα αποφάσισε να τοποθετηθεί και η μητέρα του Μάρεϊ, Τζούντι, μέσα από συνέντευξή της στο The Nationals, στην εκδήλωση εορτασμού της 50ης επετείου της WTA στο Λονδίνο την Παρασκευή (30/6).
Η μητέρα του Βρετανού αθλητή ζήτησε από τον κόσμο εν ολίγης να σταματήσει να μιλά για το πότε θα αποσυρθεί ο Άντι από το άθλημα, και να τον αφήσει να παίζει όπως εκείνος ξέρει καλύτερα, ενώ πρόσθεσε πως έχει μπροστά του σίγουρα δύο παραγωγικά χρόνια ακόμα.
“Νομίζω ότι το γεγονός ότι συνεχίζει να αγωνίζεται, ότι παίζει ακόμα -εννοώ όταν τραυματίστηκε στο ισχίο το 2017 ήταν Νο1 στον κόσμο, έπαιζε το καλύτερο τένις της ζωής του και ήταν τόσο άτυχος γιατί χρειάστηκε πολύς χρόνος για για να ξεπεράσει τον τραυματισμό του και να αναρρώσει. Χρειάστηκε πολύ, πολύ καιρό”.
“Και νομίζω ότι το γεγονός ότι εξακολουθεί να παίζει δείχνει το πάθος του για το παιχνίδι, την αγάπη του για τον ανταγωνισμόμ και ναι… ας τον αφήσουμε να παίξει όσο θέλει να παίξει και να σταματήσουμε να μιλάμε για το πότε πρόκειται να αποσυρθεί. Απλά αφήστε τον να κάνει αυτό που κάνει καλύτερα”.
“Νομίζω πως όταν είσαι Βρετανός παίκτης και είναι στη χώρα σου το Grand Slam, και το μεγαλύτερο μέρος της χώρας που παρακολουθεί πιστεύει ότι ολόκληρος ο κόσμος του τένις περιστρέφεται γύρω από το Wimbledon, σημαίνει πολλά για τον ίδιο. Επίσης ο Άντι είχε χάσει στον τελικό της διοργάνωσης από τον Φέντερερ, και ήταν πολύ συντετριμμένος με αυτό, οπότε και γι’ αυτό χρειάστηκε χρόνο για να το ξεπεράσει”.
“Και ευτυχώς ήρθαν άμεσα οι Ολυμπιακοί Αγώνες εκείνη τη χρονιά πολύ, στο ίδιο μέρος, αλλά με διαφορετική αίσθηση πλέον, γιατί ήταν ένας ομαδικός αγώνας, διαφορετικός τύπος κόσμου, και κατάφερε να το κερδίσει, οπότε αυτό ήταν κάτι το πολύ σπουδαίο για τον ίδιο”.
“Ωστόσο νομίζω ότι έχοντας υποστεί μία μεγάλη ήττα όπως αυτή του τελικού, θεωρώ πως όταν έφτασε ξανά στον τελικό το 2013 σκεφτόταν “Ω, σε παρακαλώ θεέ μου, μην το αφήσεις να ξανασυμβεί”. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε θα έχεις αυτή την ευκαιρία να είσαι σε έναν τελικό. Πολύ λίγοι άντρες παίκτες τα τελευταία 20 χρόνια συμμετείχαν σε τελικό ξανά”.
