Ο Μιχάλης Λεάνης γράφει για τη νίκη της Εθνικής Ελλάδας επί της Νέας Ζηλανδίας που της χάρισε την πρόκριση στις 16 καλύτερες ομάδες του κόσμου.
Η αλήθεια είναι πως στην ανάπαυλα του ημιχρόνου πίστεψα ότι έχω παραισθήσεις. Η φωνή του μακαρίτη Γιώργου Κολοκυθά στοίχειωνε στον χώρο. “ Με 43 πόντους παθητικό στο ημίχρονο κόντρα στην Νέα Ζηλανδία , Μιχαλιό δεν πας πουθενά. Ή μάλλον πας! Πας σπίτι!!!
Το πόσες φορές στο παρελθόν είχε δικαιωθεί ο “Άρχοντας” για την έκβαση μιας αναμέτρησης το γνωρίζει από όλους καλύτερα όλη η προηγούμενη γενιά της ελληνικής καλαθοσφαίρισης.
Θα ήταν κρίμα όμως για αυτά τα παιδιά να χρεωθούν αυτό το κάζο. Να τους βαραίνει μια άνευ προηγούμενου αποτυχία. Θα αδικούσαν κατάφωρα πρώτα από όλα τους ίδιους τους τους εαυτούς. Γιατί ότι και να λέγεται , όσο αυστηρά και αν κρίνονται έχουν τις μπασκετικές ικανότητες να ανταπεξέλθουν στα δύσκολα, έχουν τις δυνατότητες αλλά και τα ψυχικά αποθέματα να γράψουν ιστορία.
Δεν είναι παίκτες δεύτερης γραμμής επειδή απουσιάζουν τα ονόματα κάποιων σταρ! Είναι κι αυτοί αθλητές πρώτης γραμμής αρκούντως έτοιμοι και καταρτισμένοι ώστε να σηκώσουν το βάρος της φανέλας με το εθνόσημο. Και το πιστεύω χωρίς καμία αμφιβολία ότι το βάθος στον πάγκο θα ήταν μεγαλύτερο και πιο αξιόπιστο αν η διαχείριση στο πρόσωπο τους κυρίως σε συλλογικό επίπεδο γινόταν με διαφορετικούς τρόπους από αυτούς που έχουμε επιλέξει τα τελευταία χρόνια στον τόπο μας. Αλλά αυτή είναι μια μεγάλη συζήτηση που καλό είναι να γίνει μετά την ολοκλήρωση της διοργάνωσης.
Και πρέπει να γίνει , επιβάλλεται , και δεν αφορά μόνο εμάς αλλά όλες τις σημαντικές μπασκετικές δυνάμεις, γιατί η λογική του να μένουν οι ομάδες προσκολλημένες ή άμεσα εξαρτώμενες από τις διαθέσεις των ΝΒΑers, παίκτες το δίχως άλλο μιας άλλης κλάσης, σίγουρα οδηγεί σε αγωνιστικά αδιέξοδα. Κάποιες εθνικές, όπως η Λιθουανία για παράδειγμα , έχουν καταφέρει να ξεγλιστρήσουν από αυτή την παγίδα , κάποιες άλλες ακόμα δοκιμάζονται. Η αλήθεια πάντως για τις εθνικές είναι μια! Πως από τα “παράθυρα” των προκριματικών περνάμε στις “μπαλκονόπορτες” των επίσημων διοργανώσεων. Από εκεί και πέρα όπως στρώνει ο καθείς, θα κοιμάται!
Οι εθνικές ομάδες απανταχού είναι για αυτούς που το νοιώθουν, θέλουν και μπορούν! Ένα από αυτά να λείψει η εξίσωση ακυρώνεται! Πικρή αλήθεια πάντως πως δύσκολα τα συνταιριάσει όλα αυτά ένας αθλητής όταν συμμετέχει στο υψηλότερο επίπεδο του αθλήματος στον πλανήτη. Ας είμαστε ρεαλιστές. Ρεαλιστές όμως και όχι δημόσιοι κατήγοροι.
Διάβαζα τα σχόλια και τις κριτικές μετά το παιχνίδι με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Πως δεν είχαμε διάρκεια , πως δεν είχαμε τους παίκτες να ανταποκριθούν και άλλα πολλά. Είχαμε όμως αυτούς που νοιώθουν , θέλουν και μπορούν!
Δεν ξέρω αν σκέφτηκε ποτέ κάποιος ότι η διαβόητη και πολυσυζητημένη διάρκεια είναι το ζητούμενο με κάποιους από αυτούς ακόμα κι όταν αγωνίζονται με τις ομάδες τους. Εκεί χτίζεται η διάρκεια.
Μετά υπάρχει κι ένα άλλο στοιχείο. Αυτή η Εθνική , με αυτούς τους αθλητές που συμπληρώνουν ενδεκάδα , ούτε καν δωδεκάδα πέτυχαν 81 πόντους απέναντι στην αρτιότερη ομάδα του πλανήτη! Αυτοί οι συγκεκριμένοι!
Δεν ξέρω πόσο καλύτερα ή πόσο χειρότερα θα τα πηγαίναμε αν ήμασταν πλήρεις. Δεν έχει απολύτως κανένα νόημα αυτή η κουβέντα. Αυτό που οφείλουμε να αντιληφθούμε και έχει νόημα είναι ότι το ταλέντο υπάρχει, υπήρχε πάντα διαχρονικά, και το ζήτημα ήταν είναι και θα είναι επίσης διαχρονικά πως το αξιοποιούμε , πως το κεφαλαιοποιούμε και πως εμβαθύνουμε! Όλα τα υπόλοιπα είναι κουβέντες για τους καφενέδες.
Γιατί αν τώρα διαπιστώνουμε ότι οι Λαρεντζάκης , Ρογκαβόπουλος Λούντζης , Μωραϊτης ,Χατζηδάκης ακόμα και ο Μποχωρίδης μπορούν να ανταποκριθούν , η διαπίστωση αυτή είναι με …καθυστέρηση. Τώρα κανονικά θα έπρεπε να θεωρούμε δεδομένη την αρτιότητα τους και να ασχολούμαστε με τους Σαμοντούροφ , Αβδάλα Ζούγρη , Μαντζούκα Καλαϊτζάκη και λοιπά.
Δεν μπορώ να δεχθώ ότι η Εθνική Ιταλίας συγκροτεί ένα ανταγωνιστικό σύνολο με τους Μέλι, Ντατόμε, Σπίσου , Παγιόλα , Ρίτσι , Τονούτ και Πολονάρα και πως η δική μας υστερεί σε ταλέντο. Κάπου υπάρχει λάθος και αυτό το λάθος το έχουμε κάνει εμείς….
Τελικά κερδίσαμε, τελικά προχωράμε στους 16. Από την κόλαση του -15 στους 16! Μόνο εύκολη δεν είναι αυτή η ανατροπή σε αυτό το επίπεδο. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά ρωτήστε τους φίλους μας τους Ιταλούς να σας διηγηθούν το κάζο από την Δομινικανή Δημοκρατία.
Μπράβο μας ακόμα και αν χρειάστηκε να ξεθεώσουμε τους Ευρωλιγκάτους! Αλλά δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Οι συνθήκες το απαιτούσαν. Αυτούς έχουμε…
Αλλά για σταθείτε. Για τους περισσότερους από τους συγκεκριμένους Ευρωλιγκάτους δεν αναφερόντουσαν πολλοί με ξινισμένη την μούρη; Ο γερασμένος Παπανικολάου, ο τίποτα το ιδιαίτερο Παπαπέτρου, ο ανώριμος και τρελοκομείο Λαρεντζάκης κι ο στάσιμος Παπαγιάννης. Ε με αυτούς προκριθήκαμε μετρώντας ο καθένας παραπάνω από 25 λεπτά φτύνοντας αίμα στο παρκέ.
Και θέλω να προχωρήσουμε κι άλλο όχι για να νιώσω εθνική περηφάνια και δικαίωση , σιγά τα ωά , αλλά γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος να καταξιωθούν αυτά τα παιδιά στην συνείδηση των πολλών. Για να κερδίσουν τις παρουσίες που στερήθηκαν! Γιατί το αξίζουν πραγματικά και κυρίως γιατί αυτή η καταξίωση θα έπρεπε ήδη να θεωρείται δεδομένη!
Αν η Εθνική αποβάλλει το περιττό άγχος , αν επιστρέψει στις βασικές της αρχές – εν αρχή ην η άμυνα – το πάθος και την μπασκετική της ευφυΐα αλλά και την υπομονή στην εκδήλωση των επιθέσεων δεν έχει να φοβάται τίποτα στους επόμενους δυο τελικούς.
ΥΓ: Για μένα αλλά και για όσους την ακολούθησαν από κοντά τα προηγούμενα χρόνια Εθνική Ελλάδας είναι η εικόνα στο τάιμ άουτ με τις Ηνωμένες Πολιτείες, όταν ο κόουτς παρατηρεί τον Μωραΐτη για τα λάθη του και την ίδια ώρα ο αρχηγός Παπανικολάου δίνει με τον δικό του τρόπο κουράγιο και δύναμη στον …μικρό!!! Α-Ρ-Χ-Η-Γ-Α-Ρ-Α!!! Είναι η νοοτροπία και η φιλοσοφία που κληρονόμησε από τους προηγούμενους μεγάλους αθλητές και τώρα την μεταλαμπαδεύει στους νεότερους. Όλα τα άλλα συστήματα και τακτικές έπονται!
ΥΓ2: Πως το έλεγε ο Πάριος στο σουξέ του; “Βοήθα Παναγιά μου και μη χειρότερα”! Κομμένο και ραμμένο για τους περισσότερους διαιτητές αυτής της διοργάνωσης. Εγκλήματα κατά συρροήν και κατ’ εξακολούθηση! Ένα τους σώζει! Ότι μάλλον δεν φτάνει η Σερβία στον τελικό αν και πολύ θα το ήθελα. Γιατί αν έφτανε και είχε τέτοια διαιτησία απέναντι της σίγουρα θα έβγαιναν όπλα στο παρκέ!!!
