Ας περάσουμε λίγο τώρα στην άλλη πλευρά. Αυτό που συνδέει πλέον εσένα με τον Παναθηναϊκό είναι ο κόουτς Αταμάν. Μπορείς να μας περιγράψεις τον νέο κόουτς του Παναθηναϊκού σαν προσωπικότητα εντός και εκτός παρκέ. Γιατί τον έχουμε δει αρκετά εκδηλωτικό, “θορυβώδη”,πώς είναι στην πραγματικότητα;
«Πρώτα από όλα πρέπει να υπογραμμίσω ότι προφανώς είναι διαφορετικός άνθρωπος από τότε που κοουτσάρισε εμένα στην Γαλατασαράι, μετά με την Εφές και σε σχέση με τώρα που αναλαμβάνει τον Παναθηναϊκό γιατί άφησε την Τουρκία. Δεν είναι το ίδιο πράγμα όταν δουλεύεις στην πατρίδα σου και όταν πηγαίνεις στο εξωτερικό. Αλλά ας τα πάρουμε λίγο από την αρχή…
Στην Τουρκία τα πάντα είναι συνδεδεμένα με το ποδόσφαιρο! Η Τουρκία έχει 60.000.000 ανθρώπους και χωρίζονται ανά 20.000.000 σε Φενέμπαχτσε, σε Γαλατασαράι και σε Μπεσίκτας. Αν οι ομάδες του ποδοσφαίρου πηγαίνουν καλά και παίζουν στο Champions League, θα επενδύσουν τα λεφτά στο μπάσκετ, στο χαντμπολ, στο πόλο κτλ. Εκείνη την περίοδο, η Γαλατά έπαιζε στο Champions League και ο Εργκίν Αταμάν δεν λειτουργούσε απλώς ως προπονητής. Ήταν, ας πούμε, τα πάντα. Γενικός Διευθυντής, Μάνατζερ, Αθλητικός Διευθυντής… τα πάντα! Γνώριζε το πώς να διαχειριστεί τον οργανισμό γύρω του. Την πρώτη χρονιά που αγωνίστηκα εκεί, ήταν πολύ άσχημη! Ερχόμουν από την ΤΣΣΚΑ που ήταν ένας εξαιρετικός σύλλογος, σπουδαίος προπονητής και έφτασα στην Τουρκία όπου καθυστερούσαν τους μισθούς, υπήρχαν προβλήματα στο κλαμπ και κατά τη διάρκεια της σεζόν πολλοί παίκτες έφευγαν. Γενικότερα, όλα ήταν περίεργα. Δεν ήταν καταστροφικά γιατί εξακολουθούσαμε να είμαστε στην EuroLeague, αλλά και ο Αταμάν δεν ήταν τόσο συγκεντρωμένος σε όσα γίνονταν στο παρκέ. Πιθανότατα εξαιτίας των όσων γίνονταν γύρω του.
Κάποια στιγμή μίλησα για εκείνον και είπα ότι δεν ήταν παρών στην προπόνηση… Αλλά για να το ξεκαθαρίσω, στη διάρκεια της καριέρας μου πέρασαν πολλοί προπονητές. Κάποιοι έδιναν μεγάλη βάση στην προπόνηση και δεν ήξεραν πώς να αντιδράσουν στο παιχνίδι, όμως για εκείνον ήταν το αντίθετο! Στην προπόνηση δεν ήταν πάντα εκεί, δεν εστίαζε τόσο πολύ σε λεπτομέρειες, αλλά νομίζω ότι το θετικό του στοιχείο είναι ότι γνωρίζει πώς να διαχειριστεί τον αγώνα, πώς να χειριστεί τους παίκτες του, ακόμη και τις μικρές λεπτομέρειες… Πώς να βάλει πίεση στους διαιτητές, στο ρόστερ του, πώς να “χορεύει” στο παρκέ. Είναι γνωστός για το ότι παίρνει τεχνικές ποινές, αποβολές και τέτοια πράγματα.
Κερδίσαμε το EuroCup, για παράδειγμα… Πρώτα συμμετείχαμε στην EuroLeague και μετά στο EuroCup και θυμάμαι την συνέντευξή του στην αρχή της σεζόν. Είπε “εμπιστευτείτε με, θα κερδίσουμε αυτή τη διοργάνωση και θα γυρίσουμε στο υψηλότερο επίπεδο”. Πολλοί μπορούν να πουν τέτοια πράγματα και να κάνουν αντίστοιχες δηλώσεις, αλλά πώς μπορείς να το ξέρεις; Σήμερα δεν μπορείς να υποσχεθείς τίποτα στη ζωή σου. Στο τέλος της χρονιάς καταφέραμε να κατακτήσουμε το EuroCup, γυρίσαμε στην EuroLeague, αλλά μετά η ομάδα ανανεώθηκε γιατί δεν υπήρχαν τα χρήματα και όλοι έφυγαν!
Για να γυρίσω πάλι στον Αταμάν, κέρδισε τα πάντα. Πήρε το triple crown, πήρε το EuroCup, του έλειπε μόνο η EuroLeague και έκανε back-to-back! Οπότε είναι ο καλύτερος Τούρκος προπονητής. Τώρα θα δούμε έξω από την Τουρκία το τί θα συμβεί…»
Μπορείς να ανακαλέσεις κάποια, ας πούμε, περιέργεια, κάποια συγκεκριμένη συνήθεια που μπορεί να είχε στις προπονήσεις ή στα παιχνίδια;
«Καθυστερούσε στα παιχνίδια (γέλια)… Περισσότερο επειδή ερχόταν πάντα με το αυτοκίνητό του και δεν έφτανε ποτέ στην ώρα του! Τώρα όσον αφορά για τις συνήθειες κτλ, δεν ξέρω, όπως κάθε προπονητής. Κάθεται στο δικό του γραφείο. Αλλά πίστεψέ με περνάει αρκετό χρόνο στο τηλέφωνό του. Τότε, τουλάχιστον, περνούσε πολύ χρόνο στο κινητό του. Όπως μου είχαν πει, κατά κάποιο τρόπο του άρεσε να “τσακώνεται” με φιλάθλους. Εγώ δεν έχω social media, οπότε δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για αυτό. Αλλά έτσι με είχαν ενημερώσει οι Τούρκοι παίκτες. Του αρέσει να απαντάει σε όλους. Κάποιος του λέει “γιατί κάνεις αυτό, γιατί χρησιμοποιείς εκείνον, ή γιατί παίζεις αυτό το σύστημα” και απαντάει.
Δεν υπάρχει και λόγος γιατί κάποιοι απλώς δεν κάνουν τίποτα στη ζωή τους και τους αρέσει να σχολιάζουν με άσχημο τρόπο. Για τις συνήθειες όλοι λίγο-πολύ κάνουν τα ίδια πράγματα!».
Θα συνεργαζόσουν ξανά μαζί του αν είχες την ευκαιρία;
«Εννοείται! Πέρασα πολύ ωραία μαζί του και ξέρω ότι με σεβάστηκε. Ακόμη και τώρα ξέρω ότι με σέβεται πολύ. Έπαιξα αρκετό καιρό υπό τις οδηγίες του, κέρδισα το EuroCup, άρα φυσικά ήταν μία εξαιρετική περίοδος για μένα!».
Πέρα από τον Αταμάν, αγωνίστηκες υπό τις οδηγίες του Τρινκιέρι, του Μεσίνα, του Ιβάνοβιτς… Όλοι διαφορετικές και ιδιαίτερες προσωπικότητες. Με ποιον είχες την καλύτερη σύνδεση;
«Με τον Ιβάνοβιτς ήμουν μόλις τρεις μήνες! Είχαμε τραγική σύνδεση γιατί μου μίλησε στα ισπανικά από την πρώτη μέρα. Για μένα ήταν μεγάλο σοκ ότι ένας άνθρωπος που μιλούσαμε την ίδια γλώσσα μου απήυθυνε τον λόγο στα ισπανικά. Ειλικρινά, ήμουν μόνο τρεις μήνες εκεί και έφυγα αμέσως. Όλα ήταν πολύ άσχημα. Μετά πήγα στην Καντού με τον Τρινκιέρι, έναν Ιταλό που έχει βαλκανικές ρίζες, μιλάει σέρβικα. Τότε μεγαλώσαμε όλοι μαζί. Εκείνος ως προπονητής, εμείς ως ομάδα, εγώ προσωπικά ως παίκτης. Τα πάντα μαζί και αυτή την ατμόσφαιρα δεν την βρήκα πουθενά αλλού στην καριέρα μου. Όλοι περνούσαν χρόνο μαζί, εκείνος κατάφερνε να κοντρολάρει τα πάντα γύρω του, δεν είχα ποτέ αντίστοιχη εμπειρία.
Ακολούθησε ο Μεσίνα. Μαζί του, είχε ενδιαφέρον ότι τον είχα και πριν την Αμερική και μετά από αυτή! Τον είχα στην ΤΣΣΚΑ στη Μόσχα. Τρομερά “κρύος” άνθρωπος».
Αλήθεια;
«Ναι. Εκτός παρκέ κρύος, στο παρκέ… τρελός, όπως τώρα! Όταν υπέγραψε στην Αρμάνι, είχα συμβόλαιο την περίοδο που έφυγε ο Πιανιτζάνι. Μου τηλεφώνησε και μου είπε “άκου Βλάντο, άλλαξα! Αντιλήφθηκα τα πάντα διαφορετικά!”. Σαν να τον άλλαξε η Αμερική. Γνώρισα μερικούς ανθρώπους στη ζωή μου που είπαν επίσης ότι τους άλλαξε η ζωή εκεί. Εντάξει, έμεινε πέντε χρόνια δίπλα στον Γκρεγκ Πόποβιτς, έναν από τους καλύτερους προπονητές στην Αμερική και το ΝΒΑ! Είχε μεγάλη επιρροή… Ένας άνθρωπος που είναι 50+ χρονών και να παραδέχεται στον εαυτό του και στους άλλους ότι είναι ικανός να αλλάξει πράγματα στον εαυτό του, είναι τρομερό! Το έκανε πραγματικά. Εκτός του παρκέ ήταν ευχάριστος, έκανε πολλά αστεία, κάναμε οτιδήποτε. Μπορούσε να ανοίξει ένα μπουκάλι κρασί πριν το παιχνίδι, να πιει ένα ποτήρι μπύρα. Ήταν τελείως χαλαρός. Ήταν σοκ για μένα που γνώρισα και τους δύο εαυτούς του.
Κάθε προπονητής είναι κάτι ξεχωριστό. Όπως το βλέπω εγώ, όλα εξαρτώνται από τα αποτελέσματα. Αν κερδίζεις σου αρέσουν όλα! Η πόλη, το κλαμπ, τα πάντα. Αν χάνεις και δεν παίζεις καλά, αν δεν είσαι καλά, ακόμη και αν μένεις στο καλύτερο μέρος, την Μπαρτσελόνα, το Μιλάνο, στην Αθήνα, δεν θα σου είναι τίποτα αρκετό».
