Οι μεγαλύτερες προσδοκίες Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού πιστεύω κάθονται ή χειρονομούν όρθιοι στην άκρη των πάγκων τους. Γράφει ο Χρήστος Κιούσης.
Μια ιδιαίτερα δραστήρια off season πάει προς το τέλος της για τους δυο αιώνιους, με σημαντικές αλλαγές για τους ερυθρόλευκους και κοσμογονικές για τους Πράσινους, που οπωσδήποτε αλλάζουν επίπεδο και δημιουργούν νέο ενδιαφέρον.
Θυμηθείτε ποιος κάθεται στον πάγκο
Αν δεν έχει κερδίσει κι ο κόουτς Μπαρτζώκας το δικαίωμα της εμπιστοσύνης με τη δουλειά του, πραγματικά δεν ξέρω ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι ο έμπιστος της κόκκινης κερκίδας, για τη διοίκηση του Ολυμπιακού δεν έχω αμφιβολία. Στα δικά μου μάτια ο Ολυμπιακός έχασε άθελά του τον πολυτιμότερο παίκτη του Σάσα Βεζένκοφ κι επέτρεψε να βγει στην αγορά ο πιο clutch παίκτης του Κώστας Σλούκας. Προφανώς θα κριθεί συνολικά ο οργανισμός του Ολυμπιακού για τη δεύτερη περίπτωση αλλά ό,τι συνέβη, συνέβη.
Προχωρώντας παρακάτω δύο είναι τα σίγουρα πράγματα. Πρώτον ότι ο κόουτς Μπαρτζώκας δεν θα αλλάξει σε καμιά περίπτωση το ομαδικό του δόγμα, δίνοντας την μπάλα σε έναν παίκτη-εκφραστή προσπαθειών στην επίθεση. Δεύτερον με υγιείς Φαλ και Μιλουντίνοφ και την προσθήκη του Σίκμα, περιμένουμε ότι ο Ολυμπιακός θα ακουμπήσει πολύ συχνότερα την μπάλα χαμηλά στη ρακέτα, για να εκτελέσουν ή να βρουν πάσα στην περιφέρεια.
Αν οι Ερυθρόλευκοι παραμείνουν υγιείς στα κρίσιμα σημεία της σεζόν θα είναι και πάλι η πιο δύσκολο να καταβάλεις ομάδα, γιατί πολύ απλά εξουδετερώνεις ένα σύνολο πολύ δυσκολότερα απ’ ότι έναν καταπληκτικό σκόρερ (πλην Γκάλη).
Το πινακάκι και τα «κλειδιά» τα έχει ένας προπονητής, που στην πιο μετριοπαθή περίπτωση χαρακτηρισμών είναι ο κατάλληλος άνθρωπος, οπότε τι μπορεί να πάει στραβά; Στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού είναι κατά πλειοψηφία οι ίδιοι χαρακτήρες, η ίδια δομή, το ίδιο knowhow. Νομίζω ο μεγαλύτερος κίνδυνος των Ερυθρόλευκων είναι η εσωστρέφεια σε περίπτωση που ένα δυο αποτελέσματα στραβώσουν στην αρχή. Σε μια μακρά διάρκεια χρόνου δεν βλέπω σοβαρό κίνδυνο να παρουσιαστεί πολύ χειρότερος ο Ολυμπιακός. Αν όμως κριθεί η ομάδα, από το αν θα εμφανιστούν καλύτεροι οι απέναντι ή το πόσοι θα διεκδικήσουν τα τρόπαια, τότε παραείναι πολλοί και υποκειμενικοί οι παράγοντες κριτικής.
Το έχει ξανακάνει!
Στην περίπτωση του Παναθηναϊκού είναι περισσότερα τα πράγματα και τα πρόσωπα που άλλαξαν, παρά αυτά που έμειναν ίδια. Κι όμως αυτό δε γεννά ανησυχία παρά μόνο ελπίδα και μεγάλες προσδοκίες. Παρά τα κλισέ «νέα ομάδα», «να περιμένουμε να δούμε το δέσιμο», «χρόνος προσαρμογής», η αλήθεια είναι πως μόνο καλύτεροι μπορούν να εμφανιστούν οι Πράσινοι. Και μόνο τους δυο top class guard Σλούκα και Βιλντόζα να πρόσθετε κανείς στο περσινό σύνολο, η διαφορά θα ήταν χαοτική. Καλό είναι να το θυμόμαστε αυτό, για να μην αδικήσουμε σύσσωμο το περσινό ρόστερ.
Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού και η μεγάλη πρόκληση για τον Εργκίν Αταμάν είναι, πως οι συγκρίσεις δεν θα γίνουν με τον περσινό Παναθηναϊκό ή τον περσινό/φετινό Ολυμπιακό αλλά με το ίδιο το legacy του Τριφυλλιού. Προσπερνώντας το ράψιμο του 7ου ως όνειρο, οτιδήποτε πλην πρόκρισης στο Final 4 θα θεωρηθεί λίγο ή ανεπαρκές. Κι ένας από τους παράγοντες που το ενισχύουν αυτό, είναι ο ίδιος ο Εργκίν Αταμάν.
Πρώτον γιατί είναι ιδιαίτερα πληθωρικός χαρακτήρας, που δεν χαμηλώνει τα μάτια σε στυλ «σεμνός και ταπεινός» Ιβάν Γιοβάνοβιτς αλλά μοιάζει περισσότερο σε Μουρίνιο και «ήρθαμε να σας ταρακουνήσουμε» λογική. Αυτός ακριβώς ο χαρακτήρας κουμπώνει τέλεια με τον πληθωρικό χαρακτήρα του ιδιοκτήτη του Παναθηναϊκού και όταν τα πράγματα πηγαίνουν καλά, θα χορτάσουμε ατάκες, γέλια, σφιγμένες γροθιές, τίτλους και πρωτοσέλιδα. Αν τα πράγματα ξεκινήσουν «ιδιότροπα», ψάχνω να βρω ποιος θα κρατήσει τα γκέμια με ηρεμία και υπομονή αλλά πιστέψτε με, ελπίζω να μη χρειαστεί ποτέ να το ανακαλύψουμε.
Ο δεύτερος και σημαντικότερος παράγοντας είναι, πως ως γνωστόν ο Αταμάν το έχει ξανακάνει. Έχει ξαναπάρει ομάδα από τα πατώματα της Euroleague και την έχει οδηγήσει στην κορυφή, άθλος ανεπανάληπτος. Ανεπανάληπτο θα είναι κι αυτό που θα συμβεί στο ΟΑΚΑ, αν ο Τούρκος κόουτς το καταφέρει ξανά με τον Παναθηναϊκό. Οι Πράσινοι δεν είναι Αναντολού Εφές με περιορισμένη δεξαμενή κόσμου και ρηχή μπασκετική ιστορία. Αν ο Αταμάν πετύχει με τον Παναθηναϊκό, δεν θα έχει ξαναδεί αυτό που θα συμβεί στην πράσινη κερκίδα και στην κοινωνία του Οργανισμού του Τριφυλλιού.
Αν όμως το εγχείρημα αποτύχει, επίσης δεν θα έχει δει απογοήτευση, γκρίνια και κριτική σαν αυτή, που θα δεχτεί στη χώρα μας. Και πάλι όμως. Σε ποιον άλλον να εμπιστευτεί ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος το total remake του Παναθηναϊκού, αν όχι σ’ αυτόν που έχει αποδείξει, ότι πετυχαίνει χωρίς μακρινά χρονοδιαγράμματα, με ολοκαίνουργια υλικά και κυριαρχικό μπάσκετ; Σε σχέση με το μοντέλο Παναθηναϊκός – Λάσο, που κατά τη γνώμη μου δεν πλησίασε ποτέ, το μοντέλο Παναθηναϊκός – Αταμάν έχει πολλά ρίσκα αλλά και πολλές περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας. Σουτ μέχρι θανάτου και pick ‘n’ roll μέχρι εσχάτων περιμένουμε, όποτε εμφανίζεται ο Παναθηναϊκός σε μια οπωσδήποτε πολύ ελκυστικότερη μορφή, σε σχέση με ό,τι είχαμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια.
Αν το δει κανείς το πράγμα ως ουδέτερος (όχι εγώ, για έναν φίλο μου λέω) το ελληνικό μπάσκετ μεγάλωσε μέσα από την έντονη αντιπαλότητα και το δίπολο, στηριζόμενο προφανώς και στα στοιχεία που δίδαξαν πολύ μεγάλοι προπονητές των δύο συλλόγων. Για τη σεζόν 2023-24 αυτοί υπάρχουν και περιμένουμε όλοι οι μπασκετικοί από τον Γιώργο Μπαρτζώκα και τον Εργκίν Αταμάν μια εντυπωσιακή αγωνιστική αντιπαράθεση. Μόνο αγωνιστική όμως.
Υ.Γ. Οι μονοκρατορίες είναι “Bad for business”. Πάντα και παντού.
