Ο Μιχάλης Λεάνης γράφει για τα γεγονότα στο ΟΑΚΑ που διαδραματίστηκαν στις παρυφές ενός Εθνικού Πένθους και μιας εθνικής μπασκετικής επετείου.
Τα αίσχη στον τρίτο τελικό, συνέχεια όσων απαράδεκτων προηγήθηκαν με το καλημέρα στην πρώτη αναμέτρηση των αιωνίων στο ΣΕΦ με το νηπενθές πένθος που βιώνουμε τις τελευταίες μέρες , ανεξάρτητα από την σημαντικότητα τους , έχουν κάτι κοινό!
Ναι κοινό! Αμφότερα θεωρούνται από μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας αλλά κι από μεριάς Πολιτείας κομμάτι μιας διεστραμμένης μεν αλλά κανονικότητας δε!
Οι διακινητές μεταφέρουν της γης τους κολασμένους με τις βάρκες του Αχέροντα στον κάτω κόσμο όλο και πιο συχνά γεγονός που τείνουμε να αποδεχθούμε ως φυσική ροή των γεγονότων οι δε κάφροι τηρώντας τα έθιμα και τις παραδόσεις και πιστοί στο ραντεβού τους με την ιστορία , ετήσιο ή μη , όποτε γουστάρουν βάζουν φωτιά ένα γήπεδο και το παιχνίδι τελειώνει με συνοπτικές διαδικασίες γιατί έτσι θέλουν. Γιατί μπορούν! Αυτό κι αν θεωρείται αναμενόμενο!!! Όσους κι αν ρωτήσεις ή συζητήσεις μαζί τους με αφοπλιστική ειλικρίνεια θα σου πουν : “ Καλά τώρα τι περίμενες; Να μην το διακόψουν; Πλάκα κάνεις; Που γεννήθηκες”; Τι πιο φυσιολογικό δηλαδή.
Ότι πιο ανώμαλο και αποκρουστικό φόρεσε τον μανδύα του φυσιολογικού και κυκλοφορεί ανενόχλητο ανάμεσα μας. Και εμείς το επιτρέπουμε!
Ο άνθρωπος το πιο εξημερωμένο ζώο από τα θηλαστικά και το πιο πειθήνιο σύμφωνα με τον Φράνκο Μπατιάτο , τον μεγάλο αυτόν Ιταλό συνθέτη τείνει να αποδέχεται την κάθε φρικαλεότητα πεπεισμένος πλέον ότι είναι αδύνατον να την αντιπαλέψει , ότι αποτελεί τον κρίκο μιας ατελείωτης αλυσίδας που αδυνατεί να την θρυμματίσει. Κι έτσι , μέρα με την μέρα , χρόνο με τον χρόνο παραδίδεται.
Η Μεσόγειος εδώ και πολύ καιρό έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο υδάτινο νεκροταφείο κι οι Ευρωπαίοι ηγέτες αλλά και οι πολίτες στην πλειοψηφία τους απλά μετρούν νεκρούς και συμπάσχουν στο δράμα. Τα δάκρυα …στεγνώνουν μέχρι την επόμενη φορά. Συνήθως φταίνε τα πλοιάρια , αυτά τα πλωτά φέρετρα, και πέραν αυτών ουδείς. Α και η Ευρωπαϊκή Ένωση φέρει κάποιες ευθύνες ζητήματα κυρίως γραφειοκρατίας ,έλλειψης συνεννόησης ή μιας γενικότερης Μεταναστευτικής πολιτικής μεταξύ των Κρατών Μελών , όλα τόσο γενικά και τόσο αφηρημένα.
Η ανθρώπινη ζωή γίνεται όλο και πιο φτηνή οι εμπόλεμες ζώνες πολλαπλασιάζονται και μαζί τους οι εισροές των κατατρεγμένων , των πνιγμένων που τρέχουν να σωθούν , η Ευρώπη έχει βάλει το χεράκι της ώστε οι ζώνες ανάφλεξης να πληθαίνουν ,αλλά τι να κάνουμε δυστυχώς η ιστορία του ανθρώπου είδους είναι γεμάτη από πολέμους και τραγωδίες. Καιρός να το αποδεχθούμε. Κι αν το αποδεχθούμε όλα τα παρεπόμενα με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο θα τα συνηθίσουμε. Κι αυτά που λαμβάνουν χώρα εντός των δικών μας χωρικών υδάτων κι αυτά των διεθνών ακόμα και τα δράματα που συμβαίνουν μακριά μας!
Έχοντας συνηθίσει στα σκληρά όπως οι τραγωδίες των ξεριζωμένων και άλλα συναφή σιγά μην συνηθίσουμε τα μαλακά τα δικά μας με τους κάφρους. Πταίσματα μπροστά στα κακουργήματα.
Δεν είμαστε ικανοί , γιατί δεν το θέλουμε άλλωστε , να διακόπτουμε μια αναμέτρηση με την πρώτη ρίψη αντικειμένου όπως γίνεται σε όλες τις προηγμένες χώρες στις οποίες ετσιθελικά θέλουμε να ανήκουμε! Γιατί αν δεν το κάνουμε , που δεν το κάνουμε , τότε ξεκινάμε ουσιαστικά …διαπραγματεύσεις με τους κάφρους . Κι αυτό είναι κάτι που προσπαθούμε τεχνηέντως να αποκρύψουμε.
Κάφρε μου σε παρακαλώ , ρίξε μέχρι πέντε μπουκάλια , όσες ροχάλες θέλεις γιατί δεν πονάνε , άντε και δυο τρεις φωτοβολίδες. Μέχρι εκεί όμως!Μην με αναγκάσεις να το διακόψω! Ωραία λογική! Θαυμάσια πρακτική. Μπορούμε όμως αβίαστα να χρεώνουμε ευθύνες στους διαιτητές επειδή προχώρησαν στην διακοπή ενός παιχνιδιού παρά την αντίθετη άποψη του Ταξίαρχου. Του Ταξίαρχου βεβαίως – βεβαίως!!!
Δεν υπάρχει άλλωστε περίπτωση να εγκαλέσουμε τον Ταξίαρχο και τον κάθε Ταξίαρχο για το γεγονός ότι στα πέταλα τα πολεμοφόδια είναι περισσότερα και από αυτά που φυλάσσει ο Ελληνικός Στρατός σε μια από τις βάσεις του στο Συκούριο!
Έλα μωρέ λεπτομέρειες! Εδώ έχουμε επιτρέψει να κάθονται πρώτο τραπέζι πίστα, στις ακριβές καρέκλες κοντά στη γραμμή του γηπέδου όλοι οι κάφροι του ντουνιά και μας έπιασαν ευαισθησίες για τα πέταλα; Ο άλλος λέει πληρώνω και μουτζώνω , μπινελικώνω, απειλώ, πρώτη θέση παρακαλώ να με βλέπει και να με καμαρώνει όλη η Ελλάδα. Με τον παρά μου όλους τους κολατσίζω! Κι αν δεν έχω χρήματα πλακώνω στις μάπες αυτόν ή αυτούς που κάθονται εκεί και το παίζουν λεζάντα και οι υπόλοιποι τουμπεκιάζουν έχοντας πάρει το μήνυμα!
Εμείς όλοι είμαστε που αγαπάμε το μπάσκετ και μας επιτρέπει η Πολιτεία να εκφράζουμε την αγάπη μας και τον αμέριστο σεβασμό μας σε αυτό αλλά και στην ομαδάρα μας χωρίς αναστολές και περιορισμούς. Είμαστε εμείς που ανατριχιάζουμε όταν ακούμε για το έπος του 1987!
Κούνια που μας κούναγε. Λες και έχει το 87 καμιά σχέση με το σήμερα . Λες και έχουν σχέση οι παράγοντες , οι φίλοι του αθλήματος , οι παίκτες. Ο μεγαλύτερος άθλος του ελληνικού αθλητισμού – τουλάχιστον κατ’ εμέ – κοιμάται μόνος παρατημένος στο πιο σκοτεινό δωμάτιο του παρελθόντος. Οι παίκτες που δεν είχαν πρότυπα αλλά αποτέλεσαν πρότυπο για όλες τις μετέπειτα μπασκετικές γενιές , οι παίκτες που δεν πούλησαν οπαδιλίκι μπας και αποκτήσουν στον μετέπειτα βίο τους τα προς το ζην , που από τρέλα και πείσμα ασχολήθηκαν με το μπάσκετ της καρδιάς του χωρίς να γνωρίζουν απόλυτα αν θα τους βγει σε καλό, τι σχέση μπορεί να έχουν με το σήμερα που από όπου και αν το πιάσεις λερώνεσαι;
Νοιώθω πραγματικά πολύ ελεύθερος και ανακουφισμένος που μετά από χρόνια δεν είμαι υποχρεωμένος να πηγαίνω στο γήπεδο για την κάλυψη αυτών των παιχνιδιών , που γνωρίζω πλέον βαθιά μέσα μου να μην γιορτάζω μια επέτειο για την επέτειο και κυρίως να μην αφήνω στα σύγχρονα δράματα κανένα μου δάκρυ να κυλά στις μαγουλογραμμές του προσώπου μόνο για την τιμή των όπλων!
