Η επιστροφή του στον Ολυμπιακό ήρθε σε μία περίοδο δύσκολη. Ίσως πιο δύσκολη και από την ημέρα που έφυγε. Ο Μπαρτζώκας βγαίνει στο πάλκο του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας περίπου 15 λεπτά πριν από κάθε παιχνίδι και γνωρίζει την απόλυτη αποθέωση, απ’ άκρη σ’άκρη του γηπέδου.
Ανταμoiβή και αναγνώριση για τη δουλειά που ο ίδιος μόνο γνωρίζει πόσο δύσκολο είναι να φέρει εις πέρας. Δύσκολο να συμβεί σε αυτόν τον βαθμό στην εποχή μας. Ακόμα και αν δε υπάρχουν ψεγάδια στο έργο σου, κάποιος θα βρεθεί να σε αδικήσει! Ο κόσμος όμως πρέπει να σε κρίνει με βάση τον τρόπο που εσύ κρίνεις τον εαυτό σου.
Ο Μπαρτζώκας θέλησε να κριθεί με τις ιδέες του. Το πλάνο που επί μία σεζόν αποθεώθηκε σε κάθε γωνιά της Ευρώπης που παίχτηκε μπάσκετ. Η σειρά με τη Φενέρ έφτασε στα όρια, το Game 3 είχε ένα τεράστιο «πρέπει» για τον Ολυμπιακό. Το πλάνο όμως δεν άλλαξε, πέραν από μικρές προσαρμογές για την καλύτερη εκτέλεσή του. Οι υπόλοιπο είναι αυτοί που πρέπει να αλλάξουν, όχι αυτός.
Ακόμα και στον λευκό καμβά ενός Final Four, ο Ολυμπιακός είναι εκείνος που γνωρίζει τι θα ζωγραφίσει. Τα δικά του μοτίβα είναι τόσο έντονα αποτυπωμένα που θα είναι αφύσικο να μη συνοδεύσουν την ομάδα του στο κρισιμότερο ραντεβού της σεζόν.
Στον εξπρεσιονισμό, άλλωστε, η κορύφωση έρχεται όχι με την αναπαράσταση της πραγματικότητας, αλλά με την έκφραση του ίδιου σου του εαυτού. Ο Μπαρτζώκας την τριετία που μας πέρασε στον Ολυμπιακό κυνήγησε πρώτα την τελειότητα και άφησε το μπάσκετ να τον δικαιώσει.
Κάποιες φορές ζωγραφίζεις αυτά που βλέπεις. Άλλες βλέπεις μετά, αφού το έχεις ζωγραφίσει. Ο Ολυμπιακός του Μπαρτζώκα θέλει να γίνει στη Λιθουανία η ομάδα με την πιο κυριαρχική κατάκτηση EuroLeague, ούσα πρώτη και καταφανώς ανώτερη σε όλη τη σεζόν.
Πρώτα αποτυπώθηκαν στο παρκέ οι σκέψεις του αρχιτέκτονά της και μετά είδαν όλοι, κάτι που δεν είχαν ξαναδεί. Και θα ξαναδούν, ίσως, για δύο τελευταίες βραδιές… εξπρεσιονισμού στο Κάουνας.
