Ο ιδιόρρυθμος Αυστριακός που αγαπούσε την πειθαρχία αλλά και τους «αρτίστες»!
Οι αποχωρήσεις Κίγκαν–Ζέμπετς έφεραν ασφαλώς το Αμβούργο αντιμέτωπο με ένα τέλος εποχής. Παρά την ομολογουμένως καλή δουλειά του Αλεξάνταρ Ρίστιτς, πρώην βοηθού του Ζέμπετς, που οδήγησε το Αμβούργο στη δεύτερη θέση του γερμανικού πρωταθλήματος της σεζόν 1980-81, οι Rothosen αποφάσισαν να στραφούν στη λύση μιας «αλεπούς των πάγκων», του Έρνστ Χάπελ!
Ο Χάπελ ήταν περιπτωσάρα ανθρώπου και προπονητή. Αν η λέξη «ιδιόρρυθμος» είχε φωτογραφία στο λεξικό θα ήταν δικαιωματικά δική του. Μανιώδης καπνιστής, αντισυμβατικός, λιγομίλητος (δεν έβγαζε ποτέ λόγο πριν το ματς). Δεν δεχόταν «μύγα στο σπαθί του» από κανέναν. «Δεν εύχομαι σε κανέναν προπονητή να έχει ποδοσφαιριστή σαν εμένα» έλεγε θυμούμενος τα χρόνια που αγωνιζόταν ο ίδιος ως στόπερ στη Ραπίντ Βιέννης με μεγάλη επιτυχία αλλά και με χρόνιες κόντρες με τους προπονητές του!
Ο Χάπελ άλλαξε εντελώς όταν κάθισε στην άκρη του πάγκου. Η πειθαρχία έγινε τρόπος ζωής και όποιος ποδοσφαιριστής του δεν συμβιβαζόταν, τον περίμενε η εξέδρα. «Όποιος θέλει να μιλά, ας διαφημίζει ηλεκτρικές σκούπες. Εγώ χρειάζομαι ποδοσφαιριστές», είχε αναφέρει για όσους παίκτες ένιωθαν πως μπορούσαν να έχουν λόγο στο αγωνιστικό του πλάνο. Ωστόσο, αυτό δεν σήμαινε πως ήταν συντηρητικός στις ιδέες του ή ότι δεν έδινε ελευθερίες στους παίκτες στου στο γήπεδο. Το ακριβώς αντίθετο!
«Το ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι μπάλας, αυτό λησμονούν πολλοί προπονητές. Δεν είναι ούτε δέκαθλο ούτε άρση βαρών. Το ποδόσφαιρο ζει μέσα από τους καλλιτέχνες του, τα πρότυπα», υποστήριζε ο Χάπελ που ήταν θιασώτης του επιθετικού ποδοσφαίρου και σεβόταν απόλυτα το κοινό που ερχόταν να παρακολουθήσει το άθλημα: «Στο τέλος της ημέρας, ο κόσμος που παρακολουθεί θέλει να διασκεδάσει, μην ξεχνάμε ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι»!
Όταν κατέφθασε στο γερμανικό Βορρά το 1981, ήταν ήδη ένα κορυφαίο όνομα της προπονητικής! Είχε κατακτήσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών του 1970 με τη Φέγενοορντ κι είχε φθάσει ξανά μέχρι τον τελικό το 1978 με την Μπριζ! Την ίδια χρονιά οδήγησε την εθνική Ολλανδίας στον τελικό του Μουντιάλ 1978 όπου ηττήθηκε από την Αργεντινή κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες που επέβαλλε το δικτατορικό καθεστώς της χώρας της Λατινικής Αμερικής! Μετά από μια διετία στη Σταντάρ Λιέγης όπου ο Χάπελ αναμόρφωσε την ομάδα επιστρέφοντας την στην ελίτ του βελγικού ποδοσφαίρου, είχε έρθει η ώρα να ανταποκριθεί στο κάλεσμα του Αμβούργου!
Αυτή η διάνοια των πάγκων αναλάμβανε συλλόγους και τους έκανε δικούς του, πηγαίνοντας συνήθως όταν τα κλαμπ έψαχναν τρόπο για να κάνουν το βήμα παραπάνω. Με τον Χαπελ πάντα το κατάφερναν και γέμιζαν την τροπαιοθηκη τους. Κατά έναν περίεργο τρόπο όμως το Αμβούργο δεν τον είχε ανάγκη για να κάνει το step up, ο Ζέμπετς τα κατάφερνε μια χαρά έχοντας οδηγήσει τους Rothosen στο πρωτάθλημα του 1979 και τον τελικό του Πρωταθλητριών το 1980. Εάν δεν έμπαινε το πρόβλημα αλκοολισμού του στη μέση ο Ζέμπετς πιθανόν να είχε γράψει αυτός την ιστορία των 1980s για το Αμβούργο.
Όπως αναφέρθηκε ήδη, ο Ζεμπετς ήταν λάτρης της πειθαρχίας οπότε όταν ο Χαπελ ανέλαβε, βρήκε μια σκληραγωγημένη ομάδα και το σημαντικότερο «ψημένη» στη διεκδίκηση τίτλων. Στα αποδυτήρια δέσποζε πλέον και η θρυλική μορφή του Φράντς Μπεκενμπάουερ που είχε επιστρέψει μετά από τρία χρόνια στις ΗΠΑ. Ο Χαπελ που συνήθως έπρεπε να κάνει όλη την δουλειά από την αρχή, αυτή τη φορά άλλαξε κάποιες λεπτομέρειες και απογείωσε τους «Δεινοσαύρους» μετατρεποντας τους στην καλύτερη ομάδα της Ευρώπης!
Στην πρώτη του χρονιά (1981-82), κατέκτησε την Bundesliga και έφθασε μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου UEFA όπου ηττήθηκε από τη σουηδική Γκέτεμποργκ. H επόμενη όμως θα ήταν το αριστούργημα του Χάπελ, η κορυφαία σεζόν στην ιστορία του συλλόγου!
