Μπορεί να έχουν περάσει αρκετά χρόνια αλλά δεν έχει ξεχάσει ούτε μία στιγμή από το τέρμα του κόντρα στην ΑΕΚ. Μόλις φτάνει στο γήπεδο του Αχαρναϊκού παίρνει μια βαθιά ανάσα. Σηκώνει τα χέρι του, το περνά μέσα από το κάγκελο και μου δείχνει ακριβώς το σημείο στο οποίο συνέβησαν όλα. Λίγο δίπλα, στο καφενείο του γηπέδου, κάθονται μερικοί οπαδοί της Ένωσης. «Εσύ δεν είσαι αυτός που μας έβαλε το γκολ στο ματς με τη Ραφήνα;» του λένε. Εκείνος γελάει και τους απαντάει θετικά.
Το video με τη φάση του γκολ την έχει δει, όπως εξηγεί, άπειρες φορές στο YouTube. «Μπαίνω και το παρακολουθώ σε άκυρες στιγμές. Μπορεί να κάθομαι στον καναπέ μου, να μου έρθει στη μνήμη και να μπω να το δω. Ακόμη κι αν ξέρω πως το video είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από το να νιώθεις τη στιγμή, την ώρα που συμβαίνει».
Μετά τη λήξη του ματς, αυτό που συνέβη δεν το περίμενε ούτε κι ο ίδιος. Συνεντεύξεις, αφιερώματα, δηλώσεις σε εφημερίδες και κανάλια. Για ένα δεκαήμερο, όπως εξηγεί, μιλούσε διαρκώς σε δημοσιογράφους. Το ίδιο πανηγυρικό κλίμα υπήρχε και στη Ραφήνα. «Φωταγωγήθηκε ολόκληρη η πόλη. Ήταν απίστευτες οι στιγμές όταν γυρίσαμε από το γήπεδο του Αχαρναϊκού. Ήταν λες και πήραμε το Champions League».
Ο ίδιος αποδίδει όλο αυτό το κλίμα στο τεράστιο μέγεθος της ΑΕΚ. «Ήταν κάτι πρωτόγνωρο μια ομάδα σαν κι αυτή να βρίσκεται στη Γ’ Εθνική. Όταν, μάλιστα, είχε στο ρόστερ της παίκτες που είχαν παίξει στη Super League και είχαν μείνει για να τη στηρίξουν στην προσπάθεια ανόδου, όπως τον Γεωργέα, τον Τσιρίλο, τον Κορδέρο, τον Ντακόλ, τον Πλατέλα. Ήταν η μόνη ήττα που έκανε όχι μόνο στη Γ’ Εθνική αλλά και στη Β’ Εθνική. Η επόμενη φορά που έχασε ήταν από τον Ολυμπιακό στο Κύπελλο Ελλάδας».
Η θητεία του στη Θύελλα Ραφήνας έληξε μερικούς μήνες αργότερα. Μπορεί να έμεινε στην ομάδα για μερικούς μήνες, ωστόσο, κανείς στην πόλη δεν πρόκειται να ξεχάσει το γκολ που πέτυχε. Όπως εξηγεί, μάλιστα, υπάρχει πολύς κόσμος ακόμη που τον συναντά ή τον παίρνει τηλέφωνο και αναφέρεται στη συγκεκριμένη φάση.
Μετά την αποχώρησή του από την ομάδα, αγωνίστηκε για μερικά χρόνια ακόμη σε συλλόγους της Γ’ Εθνικής και ύστερα συνέχισε στα τοπικά του Πειραιά. «Μετά το πέρασμά μου από τη Γ’ Εθνική, δεν είχα το όνειρο πια να κυνηγήσω να παίξω επαγγελματικά ποδόσφαιρο. Μου άρεσε πολύ το άθλημα, όμως, για αυτό αποφάσισα να το κάνω περισσότερο ως χόμπι» εξηγεί.
Στα πέντε χρόνια που αγωνίστηκε στις ερασιτεχνικές κατηγορίες του Πειραιά, κέρδισε πέντε πρωταθλήματα. Όταν η ομάδα ανέβαινε, όμως, εκείνος έφευγε. Ήθελε να αποφεύγει τα μεγάλα ταξίδια στα νησιά ή στην Πελοπόννησο και να δώσει περισσότερο χρόνο στο μαγαζί που είχε μόλις ανοίξει στην πόλη.
Ανάμεσα στους συλλόγους, βέβαια, που είχε την τύχη να αγωνιστεί ήταν και η Προοδευτική. «Είναι μια τεράστια ομάδα. Παίζαμε σε αγώνες ακόμη και με την τελευταία ομάδα του τοπικού πρωταθλήματος και το γήπεδο είχε τόσο πολύ κόσμο. Καπνογόνα, συνθήματα».
