Ο Βασίλης Βλαχόπουλος γράφει για την εντυπωσιακή παράσταση του Άρη απέναντι στο Περιστέρι και την υλοποίηση του πρώτου στόχου της χρονιάς με την πρόκριση στο Final 8 του Κυπέλλου.
Απέναντι στην αμείλικτη γλώσσα των αριθμών, ο Άρης έβαλε την καρδιά του, αυτό το ισχυρό «θέλω» που χαρακτήρισε το παιχνίδι του απέναντι στο Περιστέρι. Σε σημείο κατάρριψης των κανόνων της λογικής καθώς οι… εξισώσεις δεν έβγαιναν. Όταν η διαφορά έφτασε στη μέγιστη τιμή της – αυτό το +18 (74-56) στις αρχές της τελευταίας περιόδου – το time out του Βασίλη Σπανούλη πρόσφερε τον απαιτούμενο χρόνο για μια ματιά στη στατιστική. Εκείνη τη στιγμή, το Περιστέρι είχε επιπλέον 34 κατοχές μέσα από τα επιθετικά ριμπάουντ, τα κλεψίματα αλλά και τα λάθη του Άρη. Την ίδια στιγμή όμως οι πόντοι στο ανοιχτό γήπεδο ήταν μόλις επτά, το ποσοστό στα μακρινά σουτ ήταν κοντά στο 20%, εξίσου απογοητευτικό ήταν και το αντίστοιχο στα σουτ εντός παιδιάς καθώς οι συνεργασίες μεταξύ Ράγκλαντ και Ρένφρο ήρθαν αργότερα.
Για την οποιαδήποτε ομάδα, δεν είναι καθόλου εύκολο – στην πραγματικότητα είναι αδύνατο – να φτάνει στο +18 με τόσες χαμένες κατοχές. Ο Άρης έκανε διπλάσιο αριθμό λαθών (22-11) σε σχέση με το Περιστέρι. Παρότι το κλέψιμο μπάλας αποτελεί από τα βασικά στοιχεία του παιχνιδιού του είχε μόλις τρία έναντι δεκατριών του αντιπάλου. Επίσης, πήρε πέντε επιθετικά ριμπάουντ λιγότερα (11-16) συγκριτικά με το Περιστέρι. Πώς ερμηνεύεται λοιπόν αυτό το +18;
Είναι η καρδιά που βγάζει αυτή η ομάδα στην άμυνα. Όταν φθάνει ο αντίπαλος στο σημείο εκτέλεσης νιώθει εξουθενωμένος ή το σουτ που επιχειρεί δεν είναι υπό τις καλύτερες προϋποθέσεις, υπό το καθεστώς έντονης πίεσης, πολλές φορές η μπάλα δεν είναι και στα κατάλληλα χέρια. Είναι αυτή η άμυνα με αλλαγές και παγίδες παντού την οποία (μέχρι στιγμής) μόνο μια ομάδα διαχειρίστηκε στην εντέλεια από τις 19 που αντιμετώπισαν οι «κίτρινοι». Η Γκραν Κανάρια πριν από περίπου μια εβδομάδα. Εκεί σκίστηκαν τα manual γιατί κάθε απόπειρα αποτροπής ενός ελεύθερου σουτ δεν είχε ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Χθες, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, ο Άρης επέλεγε τον παίκτη που θα έκανε το σουτ από μακρινή απόσταση. Κατά τον Σπανούλη ο οποίος προφανώς γνωρίζει (πολύ) καλύτερα, το μακρινό σουτ στοιχειοθετεί το μόνιμο πρόβλημα από την αρχή της σεζόν καθώς αυτό το 34.4% που είχε στο Πρωτάθλημα (πριν το παιχνίδι) χαρακτηρίζεται μη ικανοποιητικό, παρότι υπερτερεί κατά πέντε ποσοστιαίες μονάδες από αυτό του Άρη (29.9%). Ο Άρης έδωσε το μακρινό σουτ στον Τζο Ράγκλαντ ο οποίος είχε 6/28 πριν το χθεσινό τζάμπολ. Θα μπορούσε να το είχε δώσει περισσότερο και στον Βασίλη Ξανθόπουλο, το έδωσε και στον Μήτρου Λονγκ ο οποίος δεν ξεπερνά το 33% ομοίως και στον Ντάνγκουμπιτς του οποίου το ποσοστό δεν είναι μεγαλύτερο. Δεν το έδωσε στον Χουγκάζ, κακώς βρήκαν από δύο ελεύθερα σουτ οι Ουίλιαμς, Πουλιανίτης. Σημασία δεν έχει λοιπόν το ελεύθερο σουτ αλλά σε ποιον το δίνεις γιατί πάντα μια άμυνα υποχρεώνεται να δώσει κάτι στον αντίπαλο.
Ο Άρης θα μπορούσε να είχε νικήσει με μεγαλύτερη διαφορά γιατί στην επίθεση λειτούργησε καλύτερα από κάθε άλλη φορά. Πέρασε στα… ψιλά αλλά χθες έκανε ρεκόρ ασίστ με τις 20 που μοίρασε, επτά περισσότερες από τον μέσο όρο του. Το υψηλότερο «βαρομετρικό» ήταν οι 16 που είχε στο εμφατικό πέρασμα από τη Ρόδο και το χαμηλότερο ήταν οι μόλις επτά με την Τρέντο στην Ιταλία. Χθες, οι γκαρντ «μοίρασαν» παιχνίδι και ειδικά ο Βασίλης Τολιόπουλος ο οποίος βλέπει την πάσα καλύτερα από κάθε άλλον. Δεύτερο ρεκόρ ήταν το 50% στο τρίποντο (13/26) καθώς η ομάδα του Γιάννη Καστρίτη σούταρε κατά είκοσι ποσοστιαίες μονάδες πιο ψηλά σε σχέση με τον μέσο όρο της. Με την άμυνα που παίζει, αν αυτή η ομάδα κάνει συνήθεια την τελική πάσα κι ένα decent ποσοστό στο μακρινό σουτ, θα χαμογελάσει αρκετά στο επόμενο διάστημα.
Το 57% στο δίποντο δεν μπαίνει στην εξίσωση γιατί είναι προϊόν παραπλάνησης ή μάλλον, Κρις Μπάνκστον. Μία από τις βασικές διαφορές των δύο ομάδων, πέραν των πόντων στο ανοιχτό γήπεδο, ήταν η αξιοποίηση των επιθετικών ριμπάουντ. Ο Μπάνκστον έκανε οκτώ πόντους από τα τέσσερα που μάζεψε κι εκεί που ήταν εξαφανισμένος για τρία δεκάλεπτο έγινε.. talk of the town, στην τελευταία περίοδο.
Εδώ βρίσκεται και το τελευταίο στοιχείο καθώς ο χθεσινός Άρης θύμισε Λερναία Ύδρα. Τέσσερις παίκτες τελείωσαν το παιχνίδι με διψήφιο αριθμό πόντων. Μέσα σε αυτούς δεν ήταν ο Σίλβιο ΝτεΣόουζα ο οποίος έκανε καλό πρώτο ημίχρονο, ήταν όμως ο Ρόμπερτς Μπλούμπεργκς που πήρε πέντε σουτ κι έβαλε 12 πόντους. Δεν ήταν ο Μάρκους Καρ ο οποίος κάποια στιγμή «εκνεύρισε» το κοινό με την τσαπατσουλιά του, αλλά την οδηγία του Καστρίτη να παίξει ένας εναντίον ενός με τον Ξανθόπουλο και να τον πάει μέχρι το ζωγραφιστό, την ακολούθησε με ευλάβεια. Δεν ήταν ο Ρόνι Χάρελ ο οποίος έκανε δουλίτσα σε ριμπάουντ, δημιουργία και κλέψιμο μαζί με τους μαζεμένους πόντους στο τέταρτο δεκάλεπτο. Πρωταγωνιστές δεν είναι μόνο αυτοί που βάζουν τους πόντους αλλά κι εκείνοι που ακολουθούν πιστά την τακτική οδηγία, φροντίζουν για τους άλλους και γεμίζουν όλους τους τομείς της στατιστικής εκτός της κατηγορίας των πόντων.
Εν τέλει, ο Άρης νίκησε και υλοποίησε τον πρώτο στόχο του με την εξασφαλισμένη παρουσία στο Final 8 του Κυπέλλου. Στις κερκίδες του Αλεξανδρείου βρέθηκαν κοντά 5.000 κόσμου δίχως αυτό να συνιστά είδηση καθώς συμβαίνει σε κάθε παιχνίδι. Και τώρα πηγαίνει για το ευρωπαϊκό ντεμαράζ το οποίο θα τον φέρει ακόμη πιο κοντά σ’ έναν άλλον στόχο, αυτόν της συμμετοχής στα Play In του Eurocup παρότι βρίσκεται σ’ έναν όμιλο όπου η συντριπτική πλειοψηφία των ομάδων έχουν πολλαπλάσιο μπάτζετ από τον ίδιο. Με μια λέξη: Πρόοδος.
