Ο Αντώνης Καλκαβούρας γράφει από το Βελιγράδι για τον χαμένο – στις μικρές λεπτομέρειες – ημιτελικό του Περιστερίου στο Final 4 του BCL, πιστεύει ότι το πρόσημο του εφετινού ευρωπαϊκού ταξιδιού έχει υπερθετικό βαθμό και διηγείται μία αληθινή ιστορία που εξηγεί πόσο ψηλά βάζει τον πήχη και πόσο σεβασμό εκπέμπει ο Βασίλης Σπανούλης.
Η συμμετοχή σε μία τελική φάση ενός τριημέρου, όπου τέσσερις ομάδες, διεκδικούν ένα τρόπαιο, αποτελεί μία μεγάλη επιβράβευση για τις προσπάθειες μίας σεζόν, ωστόσο, ο πρώτος είναι όλα και οι υπόλοιποι τίποτε! Αυτό ισχύει παντού σε όλα τα τουρνουά παγκοσμίως!
Είναι, όμως, έτσι και για το Περιστέρι, που μετά τον περυσινό του αποκλεισμό στα play in του BCL (δεν προκρίθηκε δηλαδή ούτε στους «16»), φέτος έφτασε δύο κατοχές μακριά (97-93) από τον τελικό της διοργάνωσης, απέναντι στην δύο φορές κατοχο του τροπαίου και με 5 συμμετοχές σε Final 4 τα τελευταία οκτώ χρόνια;
Το «ναι»
Κατά την ταπεινή μου άποψη και ναι και όχι! Το «ναι» αντιπροσωπεύει την πραγματικότητα αλλά και τον πολύ ψηλό πήχη που είχε βάλει από την πρώτη μέρα στα δυτικά προάστια, ο προπονητής της ομάδας και ένας από τους μεγαλύτερους νικητές μπασκετανθρώπους σε όλη την Ευρώπη, Βασίλη Σπανούλης, μεταλαμπαδεύοντας την νοοτροπία του σε μία νέα ομάδα και σε έναν οργανισμό με πολλές δυνατότητες και μεγάλη ιστορία.
Η πικρία των «κυανοκίτρινων» στο τέλος, η απογοήτευση στο βλέμμα όλων των παικτών κατά το πέρασμά τους από την μικτή ζώνη και φυσικά ο θυμός (γιατί ένα διαιτητικό «σπρώξιμο» το πήραν οι νησιώτες Ισπανοί) και η στενοχώρια που προσπαθούσε επιμελώς να κρύψει στις πρώτες του δηλώσεις ο “Kill Bill” στο flash interview της Cosmote και στην συνέντευξη Τύπου, σε μας που ήμασταν στην “Stark Arena”, «μίλήσαν» από μόνα τους και «είπαν» πολλά.
Όταν μία ομάδα που έχει φτιαχτεί σχεδόν από την αρχή και η συνολική της λειτουργία κοστίζει 2,5 εκατομμύρια Ευρώ, φτάνει για πρώτη φορά σε ένα ευρωπαίκό Final 4 και κοιτάει στα μάτια οργανισμούς με τριπλάσια και πενταπλάσια budget και πρωταγωνιστικό ρόλο στην λίγκα ACB (η κορυφαία εθνική λίγκα της «γηραιάς ηπείρου») και χάνει από τα λεγόμενα «μικρά πράγματα» την πρόκρισή της στον τελικό, σημαίνει ότι έχει μεγαλώσει απότομα.
Και παρ’ ότι ήταν πρωτάρα σε ένα τόσο μεγάλο μπασκετικό ραντεβού, ταξίδεψε με απαιτήσεις για τον προσπάθεια της, οπότε ναι, από αυτή την άποψη, δικαιούται και πρέπει να νιώθει ένα ποσοστό απογοήτευσης. Γιατί μόνο έτσι, θα πεισμώσει, θα δουλέψει περισσότερο, θα διορθώσει ατέλειες και προσθέσει εμπειρία, για να επιστρέψει δριμύτερη και να διεκδικήσει το τρόπαιο. Αυτή είναι η υγιής διαδρομή του πρωταθλητισμού. Επομένως, ακόμη και το «ναι», δηλαδή το ότι εδώ στην σερβική πρωτεύουσα δεν πήρε αυτό που ήθελε, προς όφελός της γυρίζει!
Το «όχι»
Το «όχι» ο χαμένος δεν είναι «τίποτε», έχει να κάνει με τα αμέτρητα κέρδη που αποκόμισε από το εφετινό ταξίδι που επιβραβεύτηκε με την ιστορική πρόκριση στο Final 4. Αλλά και με το γεγονός ότι η αποτυχία από την επιτυχία απέχει ελάχιστα σε αυτό το επίπεδο και αυτές οι μικρές λεπτομέρειες στις οποίες όλοι πλέον στο Περιστέρι θα σκύψουν, θα βοηθήσουν πολύ τον σχεδιασμό της επόμενης μέρας.
Είτε ο 41χρονος Λαρισινός τεχνικός παραμείνει στο πάγκο του (προσωπικά, πλέον, έχω αρχίσει να το βλέπω περισσότερο πιθανό), είτε όχι (το ενδιαφέρον της Eurolegue είναι υπαρκτό, αλλά έχει για την ώρα ακόμη, ανυπέρβλητες «τεχνικές» δυσκολίες). Αλλά σε αυτό το κείμενο, η επόμενη μέρα του Σπανούλη δεν είναι το θέμα μας.
Το Περιστέρι αποκλείστηκε γιατί ενώ ήλεγχε το ματς μέχρι και τα μέσα της 3ης περιόδου, «παγιδεύτηκε» από την απειρά του και δεν μπόρεσε να συγκρατήσει την ορμή στον τρόπο με τον οποίο εβαζαν οι παίκτες του στην μπάλα και πήγαιναν στις επαφές. Δηλαδή ναι μεν έπαιξε επιθετική άμυνα, αλλά αντί να κερδίσει μέσα από αυτή, τελικά αποτέλεσε τον λόγο που έχασε.
Και αυτό γιατί οι δύο πιο έμπειροι και «μπαρουτοκαπνισμένοι» παίκτες των Ισπανών (Χουέρτας και Σερμαντίνι) επεδίωξαν να εκμαιεύσουν πολλά κερδισμένα φάουλ και παρέσυραν και τους διαιτητές σε αυτή την κατεύθυνση.
Γιατί μπορεί το επιθετικό ξέσπασμα του σεληνιασμένου Κάιλ Γκάϊ (34π. με 6/11 τριπ.) στο 2ο μέρος, να έβαλε την ομάδα του Βιντορέτα στην θέση του οδηγού στο 30’ (66-60), ωστόσο και αυτό το προβάδισμα, αλλά και ο διπλασιασμος του στο 37ο λεπτό (87-75), προήλθε από την σπουδή με την οποία η διαιτησία αλλά και οι λάθος αποφάσεις της ελληνικής ομάδες σε κάποιες άμυνες, έστειλαν την Τενερίφη στο bonus των βολών (30 έναντι 20 οι προσπάθειες) από πολύ νωρίς και για τρεις διαδοχικές περιόδους!
Κάπως έτσι, όταν πλην του Γκάι, ο Βραζιλιάνος point guard (27π., 9ρ. & 7ασ. με 10/15 διπ.) και ο Γεωργιανός σέντερ (21π., 3ρ. & 2ασ. με 7/8 διπ.) σκοράρουν συνολικά 48 πόντους με 14/16 βολές, καταλαβαίνετε ότι η πλάσιγγα θα γείρει προς την πλευρά της εμπειρίας, της τεχνογνωσίας και του τριπλάσιου προϋπολογισμού (7,5 εκ. Ευρώ), χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η ομάδα από τους Κανάριους Νήσους, δεν είχε την ποιότητα για να είναι στον τελικό. Με 97 πόντους στο ενεργητικό της (και αντίστοιχα στο παθητικό της ελληνικής ομάδας), δεν γινόταν να μην κατάφερνε…
Ένα έξτρα ψυχολογικό και πνευματικό κέρδος για την ομάδα των δυτικών προαστίων, ήταν το ότι δεν παράτησε το ματς, όταν φάνηκε να της έχει ξεφύγει ριστικά. Η άρνηση του Μήτρου-Λονγκ (18π., 6ας. & 3κλ.) να παραδοθεί, η παλικαριά του Πουλιανίτη (12π. με 4/5 τριπ.) και η μαχητικότητα του Ντάνγκουμπιτς (13π. & 5ρ.), συνέβαλαν τα μέγιστα στο να ξαναφτάσει το ματς στην μία κατοχή, με επιμέρους σκορ 13-2 μέσα σε λιγότερο από 2 λεπτά και με 54 δευτερόλεπτα για το τέλος!
Πριν οι διαιτητές στείλουν εύκολα τον Χουέρτας στην γραμμή για το -4 και χρεώσουν τον Σπανούλη με μία ανεξήγητη τεχνική ποινή για το -5, για να το κάνουν ακόμη πιο δύσκολο…
Το δείπνο της στήριξης των κουμπάρων και ο μπαμπάς Ντόντσιτς!
Θα κλείσω με μία αληθινή ιστορία που διεμοίφθη μπροστά στα μάτια μου στο εστιατόριο “Durmitor” κοντά στο γήπεδο, όπου αργά το βράδυ ο Παπαλουκάς και ο Ζήσης που ταξίδεψαν στο Βελιγράδι για να στηρίξουν τον κουμπάρο τους (παρόντες στην “Stark Arena”, ήταν και ο Ντικούδης με τον Μπουρούση, δηλαδή πέντε από τους 12 διεθνείς που στο παρκέ της, στέφθηκαν πρωταθλητές Ευρώπης πριν από 19 χρόνια)!
Επί αρκετή ώρα και οι δύο προσπαθούσαν να ηρεμήσουν τον Σπανούλη, o οποίος είχε έρθει για να πάρει το τρόπαιο (με ό,τι αυτό σημαίνει για τον τρόπο προσέγγισής του) και να τον πείσουν (όχι ότι δεν το ξέρει, αλλά όταν είναι «νωπή» η ήττα δεν είναι εύκολο να εστιάσεις εκεί) ότι η ομάδα του «τρύπησε» πολλές φορές το ταβάνι της.
Κι εκεί που η κουβέντα είχε ανάψει, εμφανίστηκε ο πατέρας του Λούκα Ντόντσιτς, Σασα για να τον αγκαλιάσει, να του δώσει συγχαρητήρια, να καταθέσει τον σεβασμό του στον “Kill Bill” (ήταν το ίνδαλμα του γιού του, όταν ξεκινούσε το μπάσκετ) και να τον προσκαλέσει στο διπλανό τραπέζι (καθόταν μαζί με τους βετεράνους Ζόραν Στεφάνοβιτς και Μίρζα Μπέριτς) να πιουν μέχρι αργά και να συζητήσουν για μπάσκετ.
H μπασκετική υγεία σε όλο της το μεγαλείο! Τα υπόλοιπα, μένουν στο Βελιγράδι…
