Κάθε χρόνο η 1η Μαΐου είναι μια μουδιασμένη μέρα για τους γνήσιους φίλους της Formula 1. Για τους ρομαντικούς, η απώλεια του Ayrton Senna ακόμα φέρνει αυθόρμητα στο μυαλό ένα μεγάλο “γιατί”. 29 χρόνια μετά, ίσως και να μας έχει δοθεί μια εξήγηση. Κανένας δεν τη θέλει, ωστόσο.
Πριν από 29 χρόνια, λίγη ώρα αφότου το συγκεκριμένο άρθρο θα ανέβει, ένας από τους μεγαλύτερους της Formula 1, ένας από τους ικανότερους, ένας από τους μαχητικότερους, ένας από τους πιο ασυμβίβαστους, θα έφευγε από τη ζωή.
Το πέρασμα εκείνο στην Tamburello θα μας έπαιρνε μακριά έναν οδηγό που όλοι θα ήθελαν να βλέπουν να τρέχει ακόμα και…σήμερα εάν ήταν εφικτό. Γιατί μη γελιέστε, ακόμα και φαν να μην ήσουν του Ayrton Senna, εάν ήσουν λογικός, σίγουρα αναγνώριζες ότι ήταν ένας οδηγός-θαύμα, μια τηλεμετρία με κράνος, ένας οδηγός που μπορούσε να δει μισό γύρο μπροστά.
Ο Βραζιλιάνος ήταν το πρόσωπο της F1 στα mid 80’s και early 90’s, την εποχή που μεσουράνησε. Οι πιο νέοι έχουμε πολλάκις ακούσει την έκφραση “σώπα βρε Schumacher”, όταν κάποιος παινεύτηκε για τα οδηγικά του ταλέντα. Πριν τον Schumacher, η θέση αυτή ήταν δεσμευμένη από τον Ayrton.
Ο Senna, όμως, ήταν ικανός εντός κι εκτός ασφάλτου. Μέσα στις πίστες ήταν ποτάμι ορμητικό. Με ό,τι μονοθέσιο κι αν τον πέταγες, ποτέ δεν μπορούσες να τον ξεγράψεις. Εκτός πίστας, ήταν φωνή αλλαγών. Παρά το γεγονός πως δεν είχε μεγαλώσει σε δυσκολίες, όντας γόνος ευκατάστατης οικογένειας, ποτέ δεν κρύφτηκε πίσω από αναχώματα χρημάτων, ποτέ δεν βολεύτηκε με το lifestyle του πιλότου της Formula 1.
Ήταν λαλίστατος, υπέρμαχος της βοήθειας προς τη νέα γενιά, παρέχοντας εκπαίδευση και καθοδήγηση στα νέα παιδιά, θέλοντας να απομακρύνει όσα περισσότερα νέα παιδιά από το καθεστώς της φαβέλας. Ήταν όμως και υπέρμαχος της ασφάλειας και μιας πιο ανθρώπινης αντιμετώπισης προς τους οδηγούς.
Θαρρείς πως η απώλειά του την Πρωτομαγιά, την ημέρα που θεσπίστηκε ως καθολική ημέρα απεργίας-αργίας ως ενθύμιο στους αγώνες της εργατικής τάξης να βελτιώσει τις συνθήκες εργασίας, ήταν ειρωνική. Ειρωνική γιατί ήρθε τη συγκεκριμένη ημέρα για τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Έναν άνθρωπο που δεν ήθελε να βλέπει τους συναδέλφους του να φεύγουν άδικα, στο βωμό του θεάματος.
Ποτέ δεν μάσησε τα λόγια του σχετικά με το ότι χρειάζονται αλλαγές. Η ζωή του χάθηκε επειδή το 1994 δεν δόθηκε έμφαση στην ασφάλεια, αλλά στο θέαμα. Ήταν η θάλασσα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Η απώλεια του Ratzenberger την προηγούμενη ημέρα δυστυχώς δεν θα είχε σταθεί ικανή για σαρωτικές αλλαγές. Ο συμπαθής και μαχητικός Αυστριακός ουδέποτε είχε το brand ενός απ’ των μεγάλων της εποχής. Το grid θα τον είχε θρηνήσει και θα είχε προχωρήσει άμεσα. Χρειάστηκε κάτι πολύ πιο έντονο…
Είναι παρακαταθήκη του Βραζιλιάνου που ο επόμενος χαμός στη Formula 1 ήρθε το 2014. Και που μετά τον συγκεκριμένο θάνατο η F1 έφερε το halo ανεξαρτήτως του πόσο όμορφο ήταν και πόσο ελκυστικό στον θεατή.
Είναι παρακαταθήκη του Βραζιλιάνου το ότι στο Αζερμπαϊτζάν χθες, το απίστευτο σκηνικό με τον Ocon να βρίσκει στο pitlane άτομα ενώ ακόμα παιζόταν αγώνας δεν θα μπει σε κάποιο συρτάρι και θα ξεχαστεί. Είναι δώρο του Βραζιλιάνου πως η F1 πάντα θα κοιτάξει την ασφάλεια πριν το θέαμα. Όσο κι αν εξακολουθεί να μην αρέσει σε κάποιους.
Με αυτά κατά νου, ίσως και να έχουμε μπροστά μας μια εξήγηση στο αυθόρμητο “μα γιατί να φύγει;”. Δεν αλλάζει ωστόσο τη στεναχώρια, ακόμα και 29 χρόνια μετά, γνωρίζοντας πως στερηθήκαμε πρόωρα έναν τέτοιο χείμαρρο, έναν οδηγό χωρίς οδηγικά όρια στο τί μπορεί να καταφέρει και έναν μαχητή υπέρ της αξιοπρεπούς ζωής και του σεβασμού στον άνθρωπο. Και στα δύο έφυγε πετυχημένος.
